حمید
با اتوبوس ساعت ۱۰ شب حرکت کرده بودم و از سه راه آذری با مینی بوس خودم را به اسلام شهر رساندم و صبح کله سحر که هنوز هیچ مغازه ای باز نشده بود رسیدم دم درب چاپخانه.چاپخانه واقع در یک خیابان پت و پهن به نام بیست متری امام خمینی با انواع مغازه ، سوپر ،نانوایی و حتی تعمیرگاه و صندوق قرضالحسنه که آن روزها باب شده بود و فراوان بودند.درو دیوارها هم پر از شعارهای مختلف در باره انقلاب و جنگ. بیشتر از دو سال بود که جنگ شروع شده بود و از انقلاب ۴ سال هم نگذشته بود و شعارها تازه بودند هنوز و عکس شهدای جنگ نیز بر روی دیوارها چشم را به سوی خودش جلب می کرد.در حال سیر این تصاویر که کمی با این حجم برایم جالب بودند بودم که دیدم یک مرد کوتاه و چاق با چشم رنگی و با لبخند در حال غل خوردن به سمت من است.نجف بود یکی از سه شریک حاجی در چاپخانه.با تعجب به من که با ساک جلوی کرکره چاپخانه نشسته بودم نگاه می کرد، با شوخ و شنگی گفت اجازه هست قفلها رو باز کنم ، تند و دستپاچه از جایم بلند شدم ف لهجه گیلکی نداشت ، پس حاج کریم نبود ، من قبلاً حاج کریم رو ندیده بودم یا شاید دیده بودم اما نمی دونستم کیه.کرکره با سرو صدا رفت بالا ونوشته روی شیشه را دیدم .چاپخانه بهمن ف پرسید اینجا با کسی کارداریدف گفتم :بله ، با حاج کریم.گفت بیا داخل منتظر باش تا بیاد.
رضا
هنوز خواب آلود بودم.نه جایی نه مکانی، همینجوری سرم رو انداخته بودم پایین و شب سوار ماشین شدم و رسیده بودم تهران.باز خوب بود اواسط تابستان بود و هوا هم خوب بود.پرسان پرسان رسیده بودم اسلام شهر و رفته بودم دم چاپخانه.حاج کریم از اقوام مادرم بودند و گاهاً می دیدمش ، صدای دوتا ماشین چاپ آزاردهنده بودند و مانند یک ارکستر ناشی بودند و انگاری من هم نشسته بودم دم خروجی صدای این ارکستر و داشتم عذاب می کشیدم که کم کم بعد از نیم ساعت گوشم عادت کرد به این صدا.حاجی آمد و بعد از خوش و بش وارد اتاقک کوچکی که به عنوان دفتر بود و گفت که جایی که برایت جهت کار در نظر گرفته ام یک تعاونی مصرف به نام امام علی نقی (ع) که من یکی از اعضای هیئت مدیره اش هستم.آلآن هم پسر باجناقم که اسمش رحیم و اونجا مشغول کاره که فکر نمی کنم بشناسیش و شما هم به عنوان صندوقدار شروع به کار خواهی کرد.پرسیدم حاجی برا خواب چه کار کنم ؟ گفت بیا خانه ما.گفتم : نه مزاحم نمیشم .گفت آلآن این بالا که حروفچینی و صحافی هستش هوشنگ و حمید که هردویشان بچه کپورچال هستند و در همین چاپخانه کار می کنند می خوابند، اگه دوست داری تو هم فعلاً باهاشون باش و اگه باهم توافق کردین سه تایی یه جایی رو برا اجاره بگیرین ، من هم کمکتان می کنم.
چاره ای نبود بایستی موقتاً همین کارو می کردم تا بعد.
رحیم
وقتی اون یکی دیپلمت مکاتبه ای باشد و آن هم حسابداری و مسئولیت حساب و کتاب یک تعاونی مصرف محلی را هم بدهند به ات بدون آنکه تجربه ای داشته باشی ، نتیجه می شود اینکه از پس کار بر نیایم و برم دنبال محمد که در حسابداری نیروگاهی در جاده ملارد کرج که برادرش هم مدیر عامل آنجا بود مشغول بود که همین دو برادرحدود دو سال بعد با توجه به اینکه در امتحانات علمی وایدئولوژی شرکت توانیر قبول هم شده بودم بنا به دلایلی واهی در تحقیقاتی که برایم شدبا نظر منفی مانع استخدام من شدند.باهاش قرار گذاشتم که بیاید تعاونی و محیط را از نزدیک ببیند، با یکی از همکارانش آمد و پس از کش و قوسهای فراوان کار را بدست گرفتند و روی تعدادی از سندهای صادره توسط من اصلاحیه زدند و دفاتر را تنظیم کردند و کار افتاد در روال طبیعیش و من هم شدم آنجا فروشنده.در همین اوضاع بود که رضا آمد و به عنوان صندوقدار شروع به کار کرد.
تا حالا ندیده بودمش ، پدر و مادرش کپورچالی بودندو مادرش به گمانم فامیل حاج کریمی بودند.حاج کریمی که پشت سر هم سیگار می کشید و گاهی می دیدمش دم جگرکی که تا می تونست می خورد.یک پیکان استیشن هم داشت.  ادامه دارد ……..

.

ارسالی : آقای رحیم احمدجوی کپورچالی
ایمیل نویسنده : rak40ea@yahoo.com
منبع: سایت کرکان بندرانزلی (www.karkan.ir)