رحیم
بالاخره سربازی ام تمام شد وصحیح و سالم برگشتم.نمی دانم بایستی خوشحال باشم یا ناراحت . ناراحت که بودم خیلی از هموطنانم کشته شده بودند که در میان آنها دوستان و آشنایانی هم داشتم ، هرچند همه آنهایی که رفتند هموطن بودند و مانده بود هنوز ادامه این کشتن ها با نامردی ، که بمباران و موشک باران شهرها از جمله آنها بود. تعدادی از آنها که با هم بزرگ شده بودیم رفتند یا همکلاسی و همدوره بودیم ، یک سری از ما ماندیم و ترخیص شدیم ف ذوق و شوق داشتیم. یه وقت هایی فکر می کنم چه ذوقی چه شوقی.ذوق و شوق الکی داشتیم.قید کپورچال را باید می زدم ، چه کار می توانستم بکنم ، کاری نبود .زمین که نداشتیم بخواهم کشاورزی کنم .تور و قایق هم اگر داشتم که این کاره نبودم. پول هم نداشتم که ماشین بخرم و مسافر کشی کنم.باید کار دیگری می کردم.ناچار شدم بیایم تهران .تنها جایی که می شناختم اسلامشهر بود که در کیلومتر ۲۰ جاده ساوه که منزل عمویم که با خاله ام ازدواج کرده بود در آنجا بود وخاله دیگرم هم نزدیک آنها بود که همسرش باتفاق دو نفر دیگر یک چاپخانه داشتند. با مشورت عمویم که به تازگی بازنشسته شده بود تصمیم گرفتم با توجه به کمبود سیگار که سهمیه ای شده بود و تجارتش قاچاق ، یک محموله کوچک برداشتم و بردم کپورچال تا بفروشم . با بدبختی توانستم مو به مو با هزینه اش بفروشم . فهمیدم تا اندازه ای قالتاقی و زرنگی می خواهد که با آزمایشات مختلف متوجه عدم وجودش در خودم شدم و مث بچه آدم بر اساس سفارش شوهر خاله ام که با توجه به اینکه چاپخانه داشت و از معتمدین و از اعضای هیئت مدیره تعاونی مصرف محله که در آن دوره در بسیاری از نقاط شهرها جهت تسریع سهولت مردم جهت دریافت اجناس به قیمت مناسب بوجود آمده بودند و کارایی بسیار زیادی هم داشتند در قسمت حسابداری مشغول کار شدم.دیپلم حسابداری را به صورت مکاتبه ای داشتم.
رضا
پسر خاله بابام در یکی از شهرکهای جاده ساوه چاپخانه داشت به همراه دو نفر دیگر که شریکش بودند و قبل از آن با همدیگر در شرکت تولید دارو در قسمت چاپخانه همکار بودند و باز خرید شده بودند و سرمایه ای فراهم و چاپخانه را براه انداخته بودند.پدرم پیشنهاد داد که با حاجی صحبت کند تا بروم آنجا برای کار کردن.حاجی که میگم بعدها شد حاجی ، چیزی حدود دو سال بعد.پدرم چند ماهی می شد که بازنشسته شده بود و یک خانه در بندر انزلی خریده بود و ما هم که در طول خدمت پدرم که یک نظامی بود در شهرستانهای مختلف زندگی کرده بودیم و بار آخر شهرستان گناباد بودیم که آمدیم انزلی ، به سرزمین پدری و ساکن شده بودیم در این شهر باران و شهر ابرهای سیاه و آبستن بارانهای سیل آسا. از کار اما خبری نبود ، دیپلم گرفته بودم و سربازی ام هم تمام شده بود و با توجه به اینکه پدرم سالها از این سرزمین دور بود آشنایی هم نداشت که بتواند برایم کاری دست و پا کند.پس ناچار بودم ترک خانه و کاشانه کنم.
حمید
تو این کارخانه فرسوده برنج کوبی که متعلق به چندین شریک بود و پدرم هم کارگزاری بیش نبود و برای کار کردن اصلاً مناسب نبود.چندین سال هم که سربازی تمام شده بود یا سر شالیزار بودم یا در فصلهای دیگر در کارخانه مشغول بودم.با این جور کار کردن نمی شد تشکیل زندگی داد ، من هم که سنم داشت بالا می رفت و اگر به همین شکل ادامه می دادم اوضاعم بدتر می شد . هنوز سر سفره پدرم می نشستم و این برایم خجالت آور بود.پدرم می گفت یکی از آشناهای دورم در نزدیکی های تهران چاپخانه دارد که با او صحبت کرده ام که برای کار کردن بروی پیشش تا بتوانی آنجا مشغول شوی.فکر بدی نبود .شاید این مهاجرت در وضعیت زندگیم تغییری مثبت ایجاد می کرد.هر چند دور شدن از خانه پدری و محل و رفتن به یک جای غریبه که هیچ گونه شناختی از آنجا نداری کمی یا شاید بیشتر از کمی سخت بود ، اما چاره ای نبود.
هوشنگ
پدرم در آمده بود تا بفهمم گارسه چیه و حروفها و اعدادو علائم در کجای این تخته وجود دارند.بعد از سالها صیادی و یه مدتی هم سرو کله زدن با راننده های روسی در پارکینگشان روبروی پاسگاه که تا حدودی هم به زبانشان آشنا شده بودم و خریدهایشان را انجام میدادم و گاهی پولی ، کنسروی یا … می دادند.اما با توجه به اینکه پدرم چند سال پیش با موتوری که به روستاهای اطراف مسافر می برد تصادف کرد و کشته شده بود و خرج خانه بامن و مادرم که در خانه مردم کار می کرد بود.مادرم با یک کپورچالی که مادرش همسایه مان بود و فهمیده بود که یک چاپخانه زده بود صحبت کرده بود و گفته بود پسرم در یک چاپخانه تهران کار می کند و دلم می خواهدپیش یک آشنا کار کند تا خیال من هم راحت باشد که جایش امن هست. ادامه دارد ………………….

.
ارسالی : آقای رحیم احمدجوی کپورچالی
ایمیل نویسنده : rak40ea@yahoo.com
منبع: سایت کرکان بندرانزلی (www.karkan.ir)