(با تشکر از خانم اصلانی که ماجرای سیلی خوردن از پدر بزرگش در یک شب نزدیک سال نو را برای کسی تعریف کرد و گفت تاحالا به زبان نیاورده ام که خدا بیامرزدش. و شد این قصه)
بیرون برف به شدت در حال بارش بود ، برف زیباست اما برای ما در آن سال و با آن وضعیتی که داشتیم هیچ زیبائی نداشت .بیرون هم هوا به شدت سرد بود .وقتی بیرون می رفتم تا کمرم در برف فرو می رفتم.مادرم به زحمت راهی باز کرده بود تا مستراح که سعی می کردیم با این هوا کمتر به آنجا برویم.اما یک وقت هایی چاره ای نبود ، مثل آوردن ذغال از انباری .۹ سالم بود از درس و مدرسه خبری نبود یک مدرسه بود که تعداد کمی از بچه ها می رفتند.وسط اتاق چاله ای بود که ذغال ها را در آن می ریختیم و آتش روشن می کردیم.پدرم از اوایل سال برای کارگری رفته بود تهران که شنیده بودیم به عنوان کارگر در ساختن یکی از کاخهای شاه مشغول کار کردن بود.در این مدت نه آمده بود و نه پولی فرستاده بود حتی یک زمانی همولایتی ها که آمده بودند می گفتند شنیده شده که در حال کار از بلندی سقوط کرده و کشته شده.مادرم بود با ۵ تا بچه قد و نیم قد و خیلی هم ناراحت.
آخرای اسفند بود و چیزی تا عید نمانده بود و نگرانی مادر هم بیشتر می شد بدون اینکه پولی یا چیزی در خانه مانده باشد.اغلب مردم روستا در حال تدارک عید بودند و مادرم حتی حس تمیز کردن خانه را هم نداشت. خانه ای که دوتا اتاق گلی بود و دود آتش وسط اتاق همه دیوارها را سیاه کرده بود و تنفس ما را هم سخت.سالهای قبل که پدر بود دیوارها را در این وقت با آهک سفید می کرد و خانه سرو شکل خوبی می گرفت.روزها به سرعت در حال گذر بودند و در حال نزدیک شدن به سال جدید اما برف و سرما همچنان در منطقه ما ادامه داشت . هوای استان همدان اغلب دیر به بهار می رسید.هیچ خبری از پدر نبود .مادرم وقتهایی واگویه می کرد که مرد این همه بی تفاوت به زندگی و خانواده اخه لامصب یه خبری از خودت می دادی ، اونایی هم که از تهران می آمدند خبر درستی از او نداشتند و ما مانده بودیم با شب عید و بی چیزی.از بعضی خانه ها بوی پلو و خورشت می آمد.بوی پلویی که سالی دو سه بار بیشتر نمی توانستی حس کنی و شب عیدمان بدتر از شب های دیگرمان شده بود.
کوچک بودم ،آنقدر که وقتی عروس هم شدم ۱۵ سال بیشتر نداشتم و هیچ چیزی از زندگی نمی دانستم نه مدرسه ای رفته بودم و نه اصلاً معنی کتاب و دفتر را می دانستم.مادرم گفت برو خانه پدر بزرگت.پدر بابام.کوچه ها پوشیده از برف بود و سفیدی و تمیزی برف خانه های روستا را هم شبیه خودش کرده بود.با چکمه هایی که برف داخلش رفته بود و پاهای بی جورابم در حال یخ زدن.پاهایم خیس بودند و خودم هم از سرما می لرزیدم .وقتی به در خانه پدربزرگ رسیدم در را هل دادم و وارد حیاط شدم و بدو بدو رفتم سمت اتاق .بوی برنج و خورشت پر شده بود در حیاط .در را باز کردم و وارد شدم هجوم گرما و بوی غذا آنچنان گرمم کرد که همه سرمای این راه را فراموش کردم.سلام دادم با چه ذوقی ،پدربزرگ و مادر بزرگ کنار آتش وسط اتاق نشسته بودند.هردو سرشان را گرفتند طرف من.از نگاه پدربزرگ ترسیدم.مادر بزرگ ساکت نشسته بود.پدر بزرگ گفت هان چی شده ، پدرت برگشته پس کو سوغاتی ما .ترس برم داشت ،نمی دانم چرا اینقدر عصبانی بود.نیم خیز شد کمی عقب رفتم، بلند شد و آمد طرفم.دوباره گفت هان چی شده چی میخوای ، اینجا چه کار میکنی ، با ترس رفتم عقب و او هم آمد جلوتر، گفتم ما ما مادر گفت کمی آرد و برنج بدهید وقتی پدر آمد پس می دهیم.پس خواهید داد،داد زد وگفت و صدایش به همراه سیلی محکمی در گوشم پیچید و همانطور که پرت می شدم نگاهم به مادر بزرگم افتاد که سرش را انداخته بود پایین و افتادم بیرون در.بدون آنکه بتوانم چکمه ها را بپوشم دویدم سمت در حیاط واز میان آب و برف و با گریه رفتم سمت خانه.
همانطور که دستم را به جای سیلی پدربزرگ در صورتم که می سوخت می مالیدم و قطرات اشک از صورتم می ریخت حاج احمد از جلویم در آمد و ایستاد و به من نگاه کرد.پرسید چه شده دختر و من همانطور که گریه می کردم و از سرما ودرد وهمه چیز می لرزیدم همه چیز را برایش گفتم.با انگشتان زبرش اشکهایم را پاک کرد و گفت دخترکم گریه نکن همه چیز درست خواهد شد خدا بزرگه .
همه دور آتش وسط اتاق ساکت و بی صدا نشسته بودیم.مادر به نقطه ای خیره شده بود.صدای در و یا الله گویانی را شنیدیم.مادر بلند شد و چادرش را انداخت سرش و رفت سمت در و وقتی در را بازکرد دیدیم حاج احمد است با یک سینی بزرگ با بوی پلو وخورشت و سیب و آجیل….قلبم یک جوری شد .هیچ وقت این یک جوری دیگر برایم تکرار نشد و به همین خاطر همیشه یادم مانده.

ارسالی : آقای رحیم احمدجوی کپورچالی
ایمیل نویسنده : rak40ea@yahoo.com
منبع: سایت کرکان بندرانزلی (www.karkan.ir)