اشخاصی که در قلب جنگل زندگی می کنند، و به چوب و درخت دسترسی دارند، خانه خود را بزرگتر و با اسلوبی بهتر و راحتر می سازند، این گونه خانه ها را دارواجن می نامند.

بدین طریق که تنه درختانی را که ۱۵ ، ۲۰ سانتیمتر قطر دارند پوست می کنند، و دو به دو به طور افقی و به موازات هم قرار می دهند. دو انتهای آن را هم کمی با تبر گود می کنند، و دو تیر دیگر عمود بر دو تیر قبلی و بر روی آنها نصب می کنند، و بدون به کار بردن میخ یا طناب یا استفاده از پوست درخت آنها را به هم متصل می سازند، لای آنها را با گل مسدود می کنند و ساختمانی محکمتر و کاملتر از بناهای زگالی دیگر به وجود می آورند.

سقف این ساختمانها نیز به وسیله تخته هایی به نام لت از چوب بلوط یا چوبی دیگر و گاهی هم با گالی پوشانده می شود.
طرز چیدن و نصب لت از حاشیه سقف به سمت داخل و خط الرأس شیروانی می باشد، تا آب باران بتواند از روی آن بدون آنکه به رون اطاق ریزش کند به پایین سرازیر شود.به دلیل عدم وجود میخ فولادی روی تخته ها را با سنگ سنگین می کردند تا در جای خود محکم شده و باد نتواند آنها را جابجا نماید

بسیاری از این بناهای روستایی بزرگ و در دو طبقه بوده، گاه کلیه اهل منزل اعم از خانواده صاحب خانه و پیشکار در طبقه فوقانی، خدمتکار و چوپان در طبقه پایین زندگی می کنند، حتی دامها در بخش کم ارتفاع هم کف جا دارند.
نقاطی از کوه های البرز در بخش ارتفاعات شمالی که در آنها چوب کافی در دسترس نیست از سنگ نیز استفاده می شود.

معماری خانه های گیلان
گردآورنده افسانه امانی