در لنگرود اگر هنگام درست کردن خزانه شلتوک (توم بیجار) باران به طور مداوم ببارد، مراسم عروس فوشای را به جا میآورند. به این صورت که یک  نفر لباس کار مخصوص شالیکاری میپوشد و دور کمرش را با طنابی که از کاه برنج درست شده و به ویریس معروف است میبندد، بعد از آن با وصل کردن چند جاروی کهنه، چهار جارو در چهار طرف بدن به دور ویریس و پوشیدن کت سیاه پشمی برتن و نیز انداختن یک بارانی پلاستیکی بر دوش، در هیئت عروس فوشای ظاهر میشود، بستن ویریس به این معنی است که آنقدر باران بر سر خانه های شالی پوش روستایی باریده که شالی پوسیده شده، درباره بستن جارو عقیده بر این است که ما نمیتوانیم حیاط خانه را به دلیل باریدن شدید باران جارو کنیم، همه جا گل آلود

است. اعضای گروه چهار نفرند، دو نفر خواننده، یک نفر عروس فوشای و یک نفر هم کول بارچی.

عروس فوشای با حرکات خندهآور و تکان دادن خود حاضرین را میخنداند و جارو باال و پائین میرود. مجریان در کوچه محله ها به راه میافتادند و وقتی به در خانه های میرسیدند، عروس فوشای با دو چوبدستی، شروع به حرکات نمایشی طنز و شوخی میکرد و با پای برهنه دو لنگه شلوار را تا زانو باال زده در آب و گل مشغول به پا بازی می ِ شد و حتی برای شوخی گل را به طرف تماشاچی پرتاب میکرد. البته بقیه گروه عروس فوشای کفش میپوشیدند، دو نفر خواننده اشعار ویژه عروس فوشای را به ترتیب زیر میخواندند و مصراع ای خودا بوکونه آفتو را هم عروس فوشای و هم تماشاچیان تکرار میکنند

عروس فوشای باردیم                  (عروس آفتاب خواهی آوردیم)
ای خودا، بوکونه آفتو                 (ای پروردگار آفتاب کن)
اَمی توم بیجار بیپیسته                 (خزانه برنج ما پوسیده)
ای خودا، بوکونه آفتو                 (ای پروردگار آفتاب کن)
امی کولوی کله کش کای            ( در گوشه بخاری گلی)
از سرمایی لرزئنه                     (از سرما میلرزیم)
ای خودا، بوکونه آفتو                (ای پروردگار آفتاب کن)
عروس فوشای دعا بوکون         (ای عروس آفتاب خواهی دعا کن)
ایشاهلل همش آفتو ببوئن           (امیدوارم همیشه آفتاب بشود)
سبز ببوئن امی توم بیجار دِ         (خزانه برنج ما سبز بشود)
گرم ببوئن امی کولوی جون دِ    (خانه ما گرم بشود)
کتره گئشه هوا بنه                    (عروس کفگیر هوا را مساعد کن)
ایمرو ننه، فردا بنه                   (اگر امروز نشد فردا مساعد کن)
آی پوسه پوسه پوسه                (های پوسیده پوسیده پوسیده)
عروسه لحب بپوسه                (لحاف عروس پوسیده)
گاوک سم بپوسه                      (سم گوساله پوسیده)
مه چینه فوسو سه                   (دامنه خانه ما فرو ریخته)
آی تابه تابه تابه                      (های تابش، تابش، تابش)
فردا آفتاب بتابه                       (فردا آفتاب بتابد)

پس از اتمام کتره گئشه صاحبخانه هدیهای که بیشتر  شامل برنج یا پول بود به جمع کننده هدایا میداد .بسیار اتفاق افتاده که چند روز پس اجرای مراسم کتره گئشه باران بند میآمد و هوا آفتابی میشد و این باور در مردم قّوت میگرفت که اجرای این مراسم موجب بند آمدن باران شده است…

منبع:اخوت سید محمود وکیلی (کاشت ،داشت،برداشت)
گردآورنده وتلخیص: افسانه امانی