کم کم حالمان داشت بهتر می شد. با اولین پولی که سید فرستاد به زندگیمان یک سرو سامانی داده بودم، اول کمی از بدهکاری که به حاج جعفر بقال داشتیم را دادم و گفتم سید برای کار رفته به بندر عباس و در هر نوبت که برایمان پول بفرستد من هم کم کم بدهی شما را خواهم داد، به عباس نانوا هم همینطور.رنگ و روی بچه ها داشت بهتر می شد، با هر تغییر خوبی که در صورت بچه ها می دیدم و با هر بار غذا خوردنشان ریش ریشهای دلم بهتر می شد و رو به بهبودی می رفت. بدهکاری به برادرم احمد هنوز مانده بود . می گفت عجله ای ندارد،فعلاً بدهکاری مردم را تسویه کن تا بعداً.حدود ۲ ماه بعد دومین پول هم که سید داده بود به یکی که بچه انزلی بود برایمان بیاورد را گرفتیم و اوضاعمان داشت سرو سامان می گرفت.
اولین بار که از امام زاده آمدم خانه و رقیه پولی را که سید فرستاده بود به من داد همان موقع دوباره برگشتم امام زاده و اول یک ۱۰ تومانی داخل صندوق نذورات انداختم،در حالی که سراپا خیس باران بودم و اشک و باران قاطی شده روی صورتم روان بود که این بار اشک شادی بود. سرم را گذاشتم روی پارچه سبز کشیده شده روی سنگ قبر امام زاده و بوسه بارانش کردم و می گفتم خدایا شکرت ، یا آقا سید ابراهیم شکرت،ای ناجی بی پناهان و از همان جا و از در باز امام زاده به بیرون وبه قبرها چشم دوختم که همه رفتگان با چه آرامشی آنجا خوابیده بودند،فکر کردم آنها هم مثل من روزگاری با سختی ها دست و پنجه نرم کرده اند ، یک روزهائی را شاد بودند و بیشتر روزها را هم درگیر زندگی با مشکلا ت ریزودرشتش و سرآخر هم آمده اند اینجا دراز به دراز خوابیده اند.آمدم بیرون و نفس عمیقی کشیدم و از روی سنگ قبرها گذشتم و رفتم سمت خانه.به فکر سید افتادم ،آلان در چه حالی است یک آن دلم برایش سوخت ،بنده خدا در شهرغریب با فرسنگها فاصله در سختی و مشقت ودرحال کار کردن است دلم هوایش را کرد .از ته دل برایش دعا کردم ………..

.

ارسالی : آقای رحیم احمدجوی کپورچالی
ایمیل نویسنده : rak40ea@yahoo.com
منبع: سایت کرکان بندرانزلی