ﻓﻘﯿﺮﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﮔﯿﻼن، ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺳﺎده ﺗﺮﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ھﺎی روﺳﺘﺎﻳﻲ ﮔﯿﻼﻧﻨﺪ؛ ﺧﺎﻧﻪ ھﺎﻳﻲ در ﮐﻤﺎل ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﺎ ﻳﮏ اﺗﺎق ﮐﻪ ﮐﻨﺎر زﻣﯿﻦ ھﺎی ارﺑﺎب ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ از آﻧﮫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ کنند.
ﺷﺎﻳﺪ ﮐﻮچ اﺟﺒﺎری آﻧﮫﺎ از ﻳﮏ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮش ﻧﺸﯿﻨﻲ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﺎم اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ھﺎی ﺗﮏ اﺗﺎﻗﻪ، ﺧﻮش ﻧﺸﯿﻦ اﺳﺖ. ﭘﻲ ﺷﮑﯿﻠﻲ ﻧﺪارد و روی زﻣﯿﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﻳﮏ طﺒﻘﻪ اﺳﺖ اّﻣﺎ ﻣﺜﻞ ھﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ھﺎی روﺳﺘﺎﻳﻲ ﺣﺼﯿﺮﻓﺮش ﺷﺪه روی اﻳﻮان دارد و اﻟﺒﺘﻪ ظﺮف ھﺎی ﺳﻔﺎﻟﻲ آوﻳﺰان از اﻳﻮان. ﮔﯿﻼﻧﻲ ھﺎ ﻣﻮاد ﺧﻮراﮐﻲ و ﮔﺎھﻲ ﺣﺘﻲ ﺧﺮﺑﺰه و ھﻨﺪواﻧﻪ را ھﻢ از ﺳﻘﻒ اﻳﻮان آوﻳﺰان ﻣﻲ ﮐﺮدﻧﺪ، آوﻳﺰان ﺑﺮای دور ﻣﺎﻧﺪن از رطﻮﺑﺖ ﺳﻄﺢ زﻣﯿﻦ. رطﻮﺑﺖ در ﺟﻠﮕﻪ ﻣﺮﮐﺰی ﮔﯿﻼن ﮐﻤﺘﺮ از ﺷﺮق اﺳﺖ و ﺑﺎران ھﺎ آرام ﺗﺮ. ﺷﯿﺐ ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪ ھﺎ ھﻢ ﮐﻤﺘﺮ و درﺻﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﭼﻮب در ﺑﻨﺎ ھﻢ ﻗﺪری ﮐﻤﺘﺮاﺳﺖ اﻣﺎ ھﻤﭽﻨﺎن رطﻮﺑﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻪ ھﺎی ﮔﯿﻼﻧﻲ را وادار ﺑﻪ اطﺎﻋﺖ.
ﭘﻠﻪ ھﺎی ورودی این ﺧﺎﻧﻪ ها ﻳﮏ در ﮐﻮﭼﮏ ھﻢ دارﻧﺪکه سگ در میگویند. «ﺳﮓ در» ھﺎ درھﺎی ﮐﻮﭼﮑﻲ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ روی ﭘﻠﻪ ﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﯿﻮان واردﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻮد و ﺟﯿﺮﺟﯿﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﺴﻲ ﻗﺼﺪ وارد ﺷﺪن دارد. ﭼﻮب ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﯿﻦ و ﻗﺎب در ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ روی ھﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﺴﺒﺐ ﺟﯿﺮﺟﯿﺮ ﮐﺮدن «ﺳﮓ در»ھﺴﺘﻨﺪ. ﭘﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎن ﺳﻨﮕﻲ اﺳﺖ و دﻳﻮارھﺎ از ﺧﺸﺖ و ﭼﯿﻨﻪ و ﺳﻘﻒ از ﭼﻮب ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﺎلت یا کلوش میباشد..
به دلیل وضعیت معیشت خانواده‌ی ساکن آن و عدم مالکیت زمین، فاقد کندوج بوده ، ولی در محوطه‌ی خانه، طویله، چاه، توالت و باغچه وجود دارد.
گردآوری افسانه امانی
منبع: سایت کرکان بندرانزلی
