تا آلان تو خونه چه کار می کردی ،عینهو مرغ کرچ می ترسی از جات پاشی بیای بیرون از خونه زود باش بریم کنار دریا.علی بود هراسان و هیجان زده منو می کشید که از عرض جاده برویم سمت ساحل.گفتم تو حالت خوبه یک ساعت نیست که از هم جدا شده ایم ،حلا چی شده که اینقدهراسان و بی قراری.از انزلی تا رضوانشهر دو مجتمع به نام جلب سیاحان وجود داشت که یکی بعد از هتل سفیدکنار قبل از سنگاچین بود و دیگری در محدوده کپورچال بود،در هردو این مجتمع مسافرینی از نقاط مختلف ایران و جهان مراجعه می کردند برای تعطیلات واستفاده از دریا.من و علی و یکی دوتا ازبچه های دیگر پاتوقمان ساحل روبروی این مجتمع که پائین تر از جاده اصلی آستارا قرار داشت بود.اغلب هم با مسافرها دوست می شدیم.برگشتم به علی گفتم خب حالا بگو چی شده ،اتفاقی افتاده.گفت ظهر برای نهار که رفتی خونه من هم می خواستم آماده بشم برم خونه (نزدیک همان مجتمع) و ساحل هم خلوت شده بود و تنها یک خانم در حال شنا کردن بود ،دو نفر از بچه های تازه آباد با ماشین ب ام و ۳۲۰ به ساحل آمده بودند یادش بخیر که آب دریا را روسها رو ساحلمان خالی نکرده بودند ماشینها در ساحل هم رفت و آمد می کردند.اون دو نفر که معلوم بود مواد هم زده اند وحال مناسبی هم نداشتند و آمده بودند حالی بکنند و آن خانم را داشتند اذیت می کردند کهجلویشان در آمدم و گفتم بهتره برین پی کارتان چون این خانم آشنای ما هستنند.ژانین هلندی بود و شوهرش اهل کاشان که از هلند آمده بودند و شوهرش در پروژه ای در رشت ماموریت داشت و شرکت مربوطه اینجا را برای اقامت آنها در نظر گرفته بود.آن موقع ها تا حدودی انگلیسی بلد بودم وبرای برقرار کردن ارتباط دردسری نداشتم .نشستیم کنار ساحل و کمی هم شنا کردیم تا ژانین آمد رفتیم جلو و خودم و علی را معرفی کردم تا حدودی از ماجرای ظهر بوی دردسر را حس کرده بود تشکر کرد.دو هفته ای سرگرم بودیم عصرها شوهرش هم که از سر کار برمی گشت می آمد برای شنا ،روزهای شاد و خوبی را داشتیم.روزهائی که دریا طوفانی بود و موجها سرکش و سهمگین بهتر و با لذت بیشتری شنا می کرد و گاهی علی هم نصف و نیمه همراهی اش می کرد.

تابستان سال ۵۶ بود و خاطره های خوبی برایمان ساخته شد.تا مدتها با هم مکاتبه داشتیم و هدایائی برای همدیگر فرستادیم که تا شروع انقلاب ادامه داشت و بعد از آن درگیری های زندگی و جایگزین شدن شرایط جدید ارتباطها قطع شدند.