بدرود با پور رضای عزیز

به مناسبت چهلمین روز خاموشی اش
بغض

برای پور رضای ِ دلها

خبر سنگین بود
به سنگینی البرز
به سنگینی ِ همه ی غم های ِ
آوار شده
در دل تاریخ ایران
به سنگینی آه ها
سوزها
فراق ها
به سنگینی ِ بغض های در گلو مانده
و من
در این سوی جهان
به ناگه
بغضم را می ترکانم
و گریه های پنهانم را
عیان می کنم
آه
پور رضا
ای صدای رسای گیله مردان
و گیله زنان
و ای ترانه ی چوپان
با رمه ها
می دانی
گیل و گالش
اقیانوس اشک
از چشمان می بارند
می دانی دیلم
عزا دار است
می دانی
گیلان و مازندران
بیرقش
سر
خم کرده است
دردا
که زمانه قدرَت را
نشناخت

احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )

بدرود

بدرود پور رضا
بدرود ای صدای رسای گیله مردان
بدرود ای آوای شادی بخش گیله زنان
بدرود ای نوای غمناک چوبان
بدرود ای ترانه ی کوهمردان دیلمان
بدرود ای زمزمه ی ترنم ِ باران
بدرود ای آواز خوان گیلان و مازندران
بدرود ای نغمه خوان گیل و گالش
بدرود ای ” می جُنه زن مار ”
بدرود ای ” کنوس کله ”
بدرود ای ” کاس برار ”
بدرود ای ” عروسه گولی ”
بدرود ای ” لاجُنه هوا قشنگه ”
بدرود ای ” هو هو ”
بدرود ای ” یه قول دو قول ”
بدرود ای ” حلیمای ”
بدرود ای ” رعنا گله ”
بدرود ای ” آسیه خانم ”
بدرود ای ” صفر علی خُن ”
بدرود ” ای گل آفتاب ”
بدرود
بدرود
نه نه
نمی توانم
بدرود بگویم
چون همیشه با منی
زمزمه ی ترانه های تو
این غربت تلخم را می شوید
و مرا به گیلانم
فاصله کوتاه می کند
گویی گیله مردی هستم
داره به دست
و یراق اسب
در دست
به شالیزار می روم
و برنج درو می کنم
گویی
مرد چایکاری هستم
که با داسم
بوته های چای را
هرس می کنم
گویی چوپانی هستم
که با نی ام
برای رمه هایم
دلتنگی ام را
سوز می بارم
تو هیچگاه نمی میری
تو همیشه زنده مانی
در من
ما
نسل بعد
و نسل های بعد تر
دوستت داریم
پور رضا
  Ahmad Panahandeh

احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )