نیمه‌ی دی ماه زنگ می‌زند به برادرش:

– ناهار نخورید، صبر کنید! داریم می‌آئیم پیش شما.

برادر می‌پرسد: کجا هستید الان؟

می‌گوید:

– ضیابرهستیم.

از ضیابر تا خمیران آبکنار اگر با سرعت معمولی برانید یک ربعی طول می‌کشد. نیم ساعت که می‌گذرد برادر نگران می‌شود و زنگ می‌زند!

– اباذر چرا دیر کردید؟ ما منتظریم!

می گوید:

– آمده ایم صومعه‌سرا، بچه ماهی کپور خریدیم. می‌خواهیم بریزیم توی سَل. استخرکنار باغ.

برادر می‌پرسد:

– اباذر جان، چطوری از آن‌ها نگهداری کنیم؟ من که همیشه نیستم باید بروم بندر سر کارم!

می گوید:

– نگران نباش، خودم مرتب سر می‌زنم. اردیبهشت که بزرگتر شدند می‌آئیم ماهیگیری!

نیستی را باور نداشت. ما هم نمی خواستیم باور کنیم. می‌دانست و باور نداشت. ما هم می‌دانستیم و نمی‌خواستیم باور کنیم.

حالا ما ایستاده‌ام با دوستان ماتم زده توی حیاط با صفای خانه‌اش. درختان آلوچه شکوفه داده‌اند در این سرمای زمستان. یاد درخت هلو ی خانه‌ی پدری‌ام می‌افتم که هیچوقت بار نداده بود و وقتی پدر از دنیا رفت، همه جا پر شده بود ازعطر ورنگ گلبرگ های صورتی؛ وآن سال بهار، شاخه‌ها، تاب سنگینی هلوهای رسیده وآبدار را نداشتند و ما بچه‌ها، آن درخت را همزاد پدر می‌دیدیم که هنوز حضور داشت و مهربانی می کرد. و حالا این شکوفه‌ها جای خالی اباذر را پر کرده اند انگار و مثل او ایمان به امید و شور زندگی را به ما یاد آوری می کنند.

“اباذر! آلوچه داران، تی تی بوکودن تی تاسیانی وستی” 

منبع: گیله تی تی

گردآورنده: سایت کرکان بندرانزلی