محمود پیشگاه هادیان، مرد نام آشنای فوتبال شهرمان است. هنوز از یاد نبرده ایم زمانی را که هوادارانش از روی سکوها فریاد می زدند:

دیوار چین ، دیوار چین … محمود پیشگاه هادیان

• از خودتان بگویید …

محمود پیشگاه هادیان هستم. ۳۰ بهمن ۱۳۳۳ در بندرانزلی -شاکوچه سابق و میرزا کوچک خان امروز متولد شدم. پدر سه فرزندم. در حال حاضربعنوان مربی بزرگسالان ملوان و دستیار آقای فرهاد پورغلامی ،مشغول انجام وظیفه هستم.

• و تحصیلاتتان…

مدرک تحصیلی ام فوق دیپلم است. دارای لیسانس A مربیگری هستم و دوره هایی چون دت مار کرامر از آلمان ، دکتر فلیپ ریدون از فرانسه، گری مابوت و استیو ماچ از انگلستان را گذرانده ام.دوره های مدیریت دکتر احسانی ، دکتر خبیری و دکتر معینی را هم پشت سر گذاشته ام. در ضمن دوره های درجه ۳و ۲ و۱ ایران را هم گذرانده ام و کارت مربیگری داوری درجه یک را نیز دارم.

• پدرتان هم گویا فوتبالیست بودند؟

بله .پدرم مرحوم هادی پیشگاه هادیان از سال ۱۳۱۷ تا ۱۳۳۳ بازی می کرد.وی عضو تیم کلنی منتخب انزلی و منتخب گیلان بود.من فوتبال پدرم را زمانی که در تیم پیشکسوتان بود،دیدم.او با بازیکنانی چون جواد صالح نیا ،رضا صالح نیا و جبار صمدی همبازی بود و از افتخاراتشان میتوان به کسب مقام دوم ایران در سال ۱۳۳۲ در استادیوم عضدی فعلی رشت اشاره کرد.

• پیشینه فوتبال انزلی را چگونه می بینید؟

به جرات می توان گفت ، فوتبال انزلی از فوتبال دیگر شهرهای ایران جلوتر است.انزلی از بنیانگزاران فوتبال ایران است. من عکسی با تاریخ ۱۲۹۶ از فوتبال دیدم که نشان می داد انزلی دارای یک تیم خوب بود. فوتبال این شهرستان همیشه در ایران مطرح بوده اما ملوان ، فوتبال نوین را به مردم انزلی و مردم کشور ارائه کرد. این امر به دست آقای صالح نیا و و یک عده بازیکن با استعداد به ثمر رسید.

• شما چطور به فوتبال روی آوردید؟

از سن ۷ سالگی به فوتبال علاقه مند بودم . در تمام رده های پایه از نونهالان و نوجوانان، جوانان ، امید و آموزشگاههای ایران بازی کردم . سال ۵۲ قهرمان سوم جوانان ایران و سال ۵۳ قهرمان آموزشگاههای ایران شدیم.

• از مربی هایتان بگویید…

در تیم امید پرستو با مربیانی چون آقایان ابراهیم سیمدار و محمدرضا مرادی کار می کردم.بعد از آن هم به باشگاه گیو پیوستم و زیر نظر آقایان رسول بربری و فریدون کرامتی بازی کردم. اواخر ۵۲ هم به ملوان پیوستم که در آن زمان آقای بهمن صالح نیا بسیار برای من زحمت کشیدند و صبح و عصربرایم جلسات تمرین انفرادی گذاشتند. در ملوان همیشه جزء ۱۱ نفر اول بودم.

• در چه پستی بازی می کردید؟

پست اصلی ام دفاع بود اما مجموعا در ۸ پست به نحو احسن انجام وظیفه می کردم .تنها بازیکنی بودم که صاحب این رکورد بودم و فکر نمی کنم کسی تا کنون این رکورد را زده باشد. در لیگ تخت جمشید ۳۵ دقیقه درون دروازه مقابل تراکتور سازی قرار گرفتم و از بهترین های آن بازی محسوب شدم و به همین خاطر آقای صالح نیا به من پاداش هم دادند. ۴ خط دفاع را بازی کردم و در این پست ها همیشه منتخب هفته بودم . در نشریات کیهان ورزشی و دنیای ورزشی هم انعکاس پیدا می کرد. در سه خط هافبک میانی هم بازی می کردم و جزو بهترین ها بشمار می آمدم.

• به تیم ملی هم دعوت شدید؟

سال ۵۳ در رده جوانان به تیم ملی دعوت شدم. با توجه به شرایط آن زمان که صغر سن زیاد می کردند در اواخر آن اردو خط خوردم. اما در تیم ملی ارتش همیشه حضور داشتم. در تیم ملی ب هم مقابل غنا بازی کردم. در سال ۵۸ در تیم ملی ایران به سر مربیگری آقای حسن حبیبی حضور داشتم و سه ماه در اردو بودیم. سال ۵۹ با آغاز جنگ تحمیلی در بازیهای آسیایی کویت جزء یاران اصلی بودم اما بعلت آسیب دیدگی شدید مچ پا از بازی ها باز ماندم.

• و حضورتان در ملوان…

از سال ۵۲ تا ۶۵ در ملوان بودم و با ملوان قهرمان جام حذفی ایران و قهرمان سوم لیگ تخت جمشید شدیم. ۴ بار بعنوان بهترین تیم شهرستانی برگزیده شدیم و چندین بار قهرمان لیگ گیلان شدیم.

• زندگی شما همیشه آمیخته با فوتبال بوده است …

من فوتبال را رها نکردم و خود را وقف فوتبال نمودم و این امر را وظیفه می دانستم. در یک مقطع زمانی از سال ۶۵ تا ۷۳ از ملوان دور شدم اما بعنوان مربی در سال ۷۳ برگشتم و در رده جوانان سر مربی تیم شدم با این تصمیم که ملوان را خودکفا کنم. حدود ۶۰ بازیکن تحویل بزرگسالان ملوان دادم. ۸ سال متوالی قهرمان جوانان استان گیلان شدیم و ۸ سال متوالی جزء ۴ تیم برتر جوانان ایران شدیم و در این راستا ۳ بار به مقام سوم و یک بار به نائب قهرمانی ایران دست یافتیم. دو سال پیاپی هم در سال های ۸۴ و۸۵ قهرمان امیدهای کشور شدیم که این افتخارات برای شهری با جمعیت ۱۵۰ هزار نفر بسیار حائز اهمیت است. در ایران بی سابقه بود که یک تیم شهرستانی دو بار پیاپی قهرمان ایران شود. از تیم جوانان ما بازیکنانی به تیم ملی پیوستند که دستاورد زحمات تیم های پایه ما هستند نظیر پژمان نوری ، سید جلال حسینی، مازیار زارع، حسن اشجاری، احمد جمشیدیان ، سید جلال رافخائی ، محمد همرنگ ، محمد غلامی، حنیف عمران زاده، هادی تامینی و دیگرانی که حضور ذهن ندارم.حدود ۶۰ بازیکنی که در سال های اخیر در ملوان بازی کردند در تیم های پایه ملوان پرورش پیدا کردند ؛ الحمدا… با توجه به مشکلات مالی ما توانستیم بازیکنانمان را بسازیم و رشد دهیم و امروز از آنها استفاده کنیم.

• فکر نمی کنید با این سابقه درخشان حضور شما در تیم های پایه بسیار ارزشمند است؟

از زمانی که آقای احمد زاده تیم را در دست گرفتند از من خواستند تا در کنار تیم بزرگسالان باشم و کشتی بزرگ ملوانان را باهم هدایت کنیم. اعتقاد دارم تجاربم را در اختیارمربیانی که روزی کمک های بنده بودند و با من کار کرده اند ، گذاشته ام و آنها می توانند بازیکن ساز باشند. به خاطر مشکلاتی که ملوان هنوز هم دارد احساس میکنم در وهله ی اول باید به تیم بزرگسالان اهمیت بیشتری بدهیم و در کنار آن به همه رده های پایه کمک کنیم.

• شما متعلق به نسلی هستید که فوتبال برایشان شغل نبوده است ؛برایمان از شغلتان بگویید…

من در نیروی دریایی انجام وظیفه می کردم البته در سال ۶۵ یک مغازه زرگری هم باز کردم اما از آنجا که همه فکر و وقتم پیش فوتبال بود، در بازار موفق نبودم.

• لطفا از خانواده خود بگویید…

من حدودا بیست ساله بودم که ازدواج کردم. همسرم خانه دار است و با آنکه شرایطش فراهم بود تا شاغل باشند بنا به خواست من از این امر صرف نظر کردند. من از او به خاطر تمام زحماتی که در طول مدت زندگی مشترکمان متحمل شده اند ، قدر دانی می کنم. ایشان همیشه مجبور بودند هنگام مسافرت ها و اردو های ورزشی ،مسئولیت سنگین زندگی را بدوش بکشند. اما فرزندانم هر سه متاهل هستند . عمران دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت است و امیر فوق دیپلم دارد وبازاریست .امیر و همسرش در عرصه تئاترهم فعالیت می کنند. دخترم الهام هم لیسانس پرستاری دارد و در بیمارستان انزلی مشغول خدمت است. (حاج محمود پیشگاه هادیان با لبخندی آکنده از شعف و نگاهی پر امید از نوه اش عسل هم یاد می کند .)

• از افتخار بستن بازوبند کاپیتانی ملوان بگویید…

بعد از رفتن آقای غفور جهانی ، در سالهای ۶۲ تا ۶۵ کاپیتان بودم. در ضمن آن هنگام کمک آقای صالح نیا هم بودم.

• با شهید پیشگاه هادیان نسبت دارید؟

اخوی بنده هستند . ایشان برادر بزرگترم هستند و زمانی در تیم پرستو بازی می کردند و در رشته های شنا، بوکس ، کشتی همیشه جزء بهترین ها و قهرمان آموزشگاههای گیلان بودند.در ضمن همسر خواهرم نیز شهید مرتضی پور در تهران دومیدانی کار می کردند.

• کدام شکست ورزشی در خاطرات شما تلخ تر است؟

سال ۶۰، ملوان به سرمربیگری آقای صالح نیا در جام بین المللی وحدت با حضورتیم هایی چون الجزایر، سوریه، لیبی ، پرسپولیس ، استقلال و تیم ملی ب ایران و تیم ملی ارتش ، شرکت داشت . در این بازی ها زنده یاد سیروس قایقران به تیم ملی ایران معرفی شد و روزنامه ای تیتر زد ” عجب قایقرانی دارند این ملوان ها” ؛ بهترین بازی بین الجزایر و ملوان برگزار شد که به وقت اضافه و ضربات پنالتی کشید و ما از فینال بازماندیم. در سوم ، چهارمی سوریه را پشت سر گذاشتیم و قهرمان سوم جام شدیم.

• ابراز احساسات مردم را نسبت به خود چگونه می بینید؟

فکر می کنم بازیکنان قدیم ملوان بخاطر عرق و تعصب زیادی که نسبت به تیم داشتند همیشه در دل مردم جای دارند. آنها هیچ وقت برای پول شهر خود و ملوان را ترک نمی کردند.

• البته در آن زمان پول در فوتبال مطرح نبود…

چرا ، در همان زمان هم مطرح بود. من حقیقت را می گویم. برای هر بازی ما ۵۰۰ تومان پاداش می گرفتیم و سکه تمام آن زمان ۸۰ یا ۹۰ تومان بود.حساب کنید ۵۰۰ تومان چند سکه می شد؟ پیش پول من حدود ۳۷ هزار تومان بود و یک خانه در انزلی آن هنگام حدود ۴۰ هزار تومان بود. پاداش بیرون از خانه ما هزارتومان بود.همان زمان تیم ماشین سازی تبریز به من ۲۰۰ هزارتومان با حقوق ماهیانه ۸ هزار تومان پیشنهاد داده بود اما من با پیش پول ۳۷ هزار تومان و حقوق ماهانه ۹۰۰ تومان در ملوان ماندم. من و خانواده ام به هیچ وجه راضی نمی شدیم که ملوان را ترک کنم. البته امثال من بسیار بودند بعنوان مثال آقای غفور جهانی که پیشنهادات خیلی بالاتر از من داشتند و آقای علی نیاکانی و دیگران که مردان بزرگی بودند وهمیشه در قلب مردم انزلی جاودانه اند.

• دلتنگ گذشته ها هم می شوید؟

بله. الان که بازی ها را می بینم یاد گذشته می افتم و دلم می خواهد که جوان بودم وبازی می کردم و برای مردم خونگرم انزلی شادی می آفریدم اما خدا را شکر که جوانانی با تعصب و غیرت هستند که با وجود مشکلات زیاد تحت سر مربیگری آقای پورغلامی با گذشت و فداکاری تلاش می کنند تا دل مردم را شاد کنند. من آرزو می کنم همیشه برای این مردم زحمت بکشم و ملوان با بازی های زیبا ،خاطرات روزهای اوج گذشته را در مردم زنده کند. تغییرات مثبت حضور ملوان در نیم فصل دوم به چه دلیل بوده است؟

در این لیگ نصف تیم ما از ملوان کوچ کردند و این در هر تیمی که پیش بیاید احتیاج به زمان دارد تا هماهنگی لازم حاصل شود. من قبول ندارم که همه چیز مادیات است.فوتبال ورزشی است که یک شبه نمی توان به نتیجه دلخواه رسید. مردم می بایست به مربیان جوان فرصت دهند تا بتوانند کار خود را ارائه نموده و به نتیجه دلخواه دست یابند.

• ملوانی بودن چه طعمی دارد؟

ملوان عشق مردم است و مردم با آن زندگی می کنند؛ با بردش خوشحالند و با باختش گریانند و این سن و سال نمی شناسد. در هیچ جای ایران نظیر تماشاگران ملوان وجود ندارد .

• سخن آخر محمود پیشگاه هادیان…

از همه پیشکسوتان ملوان که از با ارزش ترین و مظلوم ترین بازیکنان ملوان هستند می خواهم که باز هم از ملوان حمایت کنند. از هواداران خوب و فهمیده و فوتبال فهم ملوان هم تشکر ویژه دارم وازآنها می خواهم،روی سکوها،حرمت پیشکسوتان را حفظ کنند.در پایان لازم میدانم از نیروی دریایی که سالها حامی ملوان بوده و منطقه آزاد انزلی به ویژه از جناب آقای بهمنی که تعامل خوبی با تیم دارند و همیشه یاریگر ما هستدوهمچنین نماینده مردم انزلی در مجلس تشکر کنم.

مصاحبه: مریم ساحلی

منبع: ماهنامه فرهنگی ورزشی پیک باران

گردآورنده: سایت کرکان بندرانزلی