گیلانی ها دو نوع لالایی دارند، یکی «گاره سری» لالایی هایی که بر سر گهواره (گاره) خوانده می شود و دیگری «هلونه گردانی» ترانه هایی که بر سر هلونه (ننو) خوانده می شود.
بخشی از ترانه ها و آوازهای محلی برگرفته از لالایی های مادران و زمزمه های زنان گیلانی به هنگام کار در مزارع برنج و باغات چای است، و این جایگاه زنان گیلک را علاوه بر سایر بخش های فرهنگ وتاریخ گیلان ، در موسیقی گیلان بیش از پیش نمایان می کند.
باید به این نکته اشاره داشت که لالایی در آهنگ و ریتم و حتی در مضمون چون تمام “ترانه ها ی کار” است. ریتمش در متر آزاد برای کاستن ازطول مدت کار و خستگی ناشی از آن و آرامش بخش است مضمون لالایی ها در عین حال که به فعالیتی در حال انجام مربوط می شود بیشتر حدیث نفس مادر است و از آنجا که در لحظه های تنهایی و خلوت مادر و نوزاد ترنم می شود سخن از رنج درد ، نا امیدی ،آرزوها ورویاهای مادر دارد.دقت در مضمون لالایی های اقوام مختلف و طبقه بندی آنها می تواند ما را در شناخت فرهنگ عمومی اقوام و مردم مناطق و به طور خاص زندگی و نوع نگاه زنان آن جامعه کمک کند.

…لالا لای بوخوسه* می جان “روشن”

(با لالا لالایی میگفتی بخواب*.روشن جان)

بیجار-آموندرم چور.*.نوا—شون

(ای شالیزار-دارم میام-مبادا…خراب* شوی)

دره تا شالقوزه–می دونا- پاچول

(پاهایم تا زانو-توی گل ولای است)

بوخوسه مرزه سر-می پسره گول

(روی کرت شالیزاردسته گلم بخوابه)

تی لالا-گفتنم- لبریزه خواب بو

(لالایی خواندنت خواب آور بود)

هزار وار-بختراز گهواره تاب بو …

(هزاربار بیشترازتاب دادن گهواره)

“شاع ردکتر روشن فومنی”

منبع:/gilon.gilblog.ir

گردآورنده: سایت کرکان بندرانزلی