بعضی از روزها می دیدمش،یا توی میدان فردوسی یا خیابان ایرانشهر،هما ن محدوده پاتوقش بود و دلار خرید و فروش می کرد.
شرکتی که کار می کردم در خیابان ایرانشهر بود و برای رفتن به خانه یا رفتن به شرکتهای مختلف جهت بازاریابی می آمدم میدان.یکی از روزها بالاخره چشم تو چشم شدیم ،در گذشته همکلاس بودیم از یه کلاسی دیگر کشش خواندن درس را نداشت چون همزمان برای کمک به هزینه های زندگی خانوادگی ماهیگیری هم می کرد و مجبور به ترک تحصیل شد و بعد از مدتی رفت ارتش و استخدام رسمی شد و بعدها در جنگ زخمی شد که اثارش در لنگ زدنش مانده بود و بازنشسته اش کرده بودند و حالا در کار خرید و فروش ارز و سکه بود.
پرسید چه کار می کنی ؟گفتم در یک شرکت کار می کنم ،گفت به به تو ومحمد و ساجدین شاگردهای زرنگ کلاس بودید ،محمد که با ماشین مسافرکشی می کنه تو هم که یک کارمند شدی (ساجدین در اوایل جنگ شهید شده بود) پس اون همه زرنگی و شاگرد اول بودن ها به چه دردی خورد ،حالا چی دارین.چیزی نداشتم که بخواد نشان بده هنوز زرنگم اما این دفعه در زندگی واقعا چیزی نبود و فقط یک کارمند ساده بودم.
گفت که ماشین ، خانه دارد وخوشگذرانی های مختلف دارد ،گفتم اما من خوشبختم ،اره خوشبختم با همین هائی که دارم ،اون موقع ما زرنگ بودیم و شما تنبل اما آلان برعکس شده و شما زرنگ شده اید و ما تنبل،اما آلان این زرنگی تو و این تنبلی من معنای خاص خودشان را ندارند.
گفت مگر تو داری راحت زندگی می کنی،محمد را می دانم که دارد عمرش را تلف می کند تو هم که هرروز این همه راه را از کرج میای برای چندر غاز پول.
نمی شد باهاش بحث کرد ،یک حالت سرخوش داشت مگر می شد برایش فلسفه بافت و توضیح داد. با لبخند نگاهش می کردم.
تابستان یک سال که پسر عمویم با خانواده اش در دریای کپورچال در حال شنا بودند و حمید در حال غرق شدن بود توسط او از مرگ حتمی نجات پیدا کردامیدوارم روحش در بهشت باشد در یکی از روزها در مسیر جاده کپورچال به انزلی به خاطر سرعت و عدم کنترل ماشین چپ کرد و کشته شد.
مطمئنم زرنگی های زیادی داشت در جنگ ،در نجات یک انسان از غرق شدن و در ……..

ارسالی : آقای رحیم احمدجوی کپورچالی

ایمیل نویسنده : rak40ea@yahoo.com

منبع: سایت کرکان بندرانزلی (www.karkan.ir)