دیرزمانی نیست که صدای نی لبک چوپانان اشکوری از بلندای کوه ها وکنار چشمه ها وزیر سایه درختان شنیده میشد.هنوز هم صدای پژواک هی هی چوپانان روستائی در حافظه صخره ها وتپه ماهور ها ولابلای دره ها محفوظ است.هنوز هم میتوان خاطره حرکت رمه را درشیب تند کوه پایه های روستاهای اشکور به خاطر آورد.حافظه های روستائیان مانده در سرزمین مادری ونیز آنها که به اجبار به جاهای دیگر کوچیده اندپراز خاطرات شیرین زندگی ساده در روزهای گذشه روستااست.خاطرات بکری که علی رغم سختی های خاص روستا همیشه شیرین است واز یاد نرفتنی.وقتی روستائی شهر نشینی به روستایش میرود نمیتواند به گذشته خود بی تفاوت باشد.نمیتواند ببیند که زادگاهش به آرامی در حال فرورفتن در گرداب فراموشی اشتباهات انسانی است.اشتباهاتی که میشود مرتکب نشد.با اندک نظری از سر حسّ مسئولیت وانسان دوستی ونیز اینکه مسئولیم وبه مسئولیت خویش عمل کنیم میتوان به روستاهای کمتر توجه شده ویا فراموش شده روح تازه ای از زندگی دمیده شود.بی حضور آدمی در روستا چشمه های جوشان نیز میخشکند ویا مسیر خودرا به دیگر سوی تغییرمیدهند.
خانه های خالی به خرابه بدل میشوند وجنگلها ومراتع پژمرده میشوند.درکلانشهر تهران اگر لبه چندعددجدول در کنار خیابانی بشکند تمامی جداول آن مسیر را تعویض میکنندوهر چندروز نیز آنهارا میشورند وهرچندماه نیز رنگ آمیزی میکنند.وحتی اخیرأبرای چشم نواز تر کردن پیاده روها، آسفالت رنگی هم بکار میبرند.این کار بسیار نیز خوب هست.اما ایکاش بخش کوچکی از این هزینه های بسیار زیاد را در جهت حفظ بافت روستاها ونگه داشتن مردم روستاهای محروم در روستایشان بکار میبردند.میدانم که مردم مرفّه تهران وشهرستانهامالیات کلانی به دولت میپردازنداماّ روستائیان نیز حقّ زیستن دارند.خیلی دوست دارم که یکی از مسئولین مملکتی مسافری را پس از سفر به روستا ویا بالعکس ببیند.مسافری که از زور خستگی ووحشت سفر در راه بد روستائی رو به موت است.کمتر دیده شده که مسافری بدون وحشت این راه هارا طی کرده باشد.درحالی که مرفّهین شهرهای بزرگ بدلیل خاموشی یک چراغ خیابانی غوغا به راه میاندازند وبه انواع شماره های در دسترس برای باز گو کردن مشکلات شهری زنگ میزنندروستائیان باید خاموشی چند روزه ویا نوسان چند ماهه برق را تحمل کنند .بدون آنکه بدانند به که باید مراجعه کنند.حالا فصل ریزش باران های پائیزی در روستاهای اشکور است.وضع اسف بار راه ها اسف بار تر شده است. عملأ دسترسی به روستا یا بسیار به سختی صورت میگیرد ویا اصلأ امکان دسترسی وجود ندارد.وعده های داده شده از سوی مسئولین امر محقق نمیشود.گویا تنها چنین مقدّر است که وعده ای داده شود به امید فراموش کردن آن عده.نمیدانم چرا دست اندر کاران امور روستاهای ما در این اندیشه نیستند که مأمورند تا گره کور مردمان را بگشایند .چرا میاندیشند که حافظه مردم مانا نیست.چرا فکر نمیکنند که این مردم ضعیف از نظر مالی، خدائی قوی دارند.چرا کاری میکنند تا دستی به آسمان بلند شودوآهی از سردرد وبیکسی به آسمان برود.آیا نمیشود تنها با اندکی پشتکار وپیگیری بودجه ای قابل برای ساختار زیر بنائی روستاها از دولت گرفت.باور کنید با هزینه چراغهای چشم گربه ای تعدادی چهار راه،دریک شهر متوسط، میتوان کیلومتر ها جاده روستائی احداث کرد ویا به ساخت دیگر اماکن رفاهی اقدام نمود.هرروز بر طول وعرض شهرها افزوده میشود.هرروز بسیاری از جوانان روستاهای ما جلای وطن میکنند وبه حاشیه نشینان شهری می پیوندند وهر روز مسئولین شهری مجبورند تا خیابانهای تازه واماکن تازه وتأسیسات تازه شهری برای سکونت این گریختگان از فقر روستائی احداث کنند.چرا دردی را که میشناسیم ودر مانش را میدانم به پیشگیری اش همّت نمیکنیم.چرا میمانیم تا غدّه سرطانی مهاجرت کور واز سر ناچاری هر روز متورم تر شود.آیا مسئولین روستاهای ما،رویشان میشود تا درآینه به خودشان بنگرند.روستای من وروستاهای اطراف روستای من دارای زمینهای مستعد کشاورزی وباغداری ودامداری هست.میشود به پرورش زنبور عسل همّت گماشت میشود به پرورش آبزیان اقدام کرد.میتوان به پرورش طیورپرداخت.دریک کلام میشود آنجارا به مکانی نه تنها خودکفا بلکه مکانی برای صدور بسیاری از تولیدات مازاد قرار داد.اگر ایجاد انگیزه بشود کسی حاضر به مهاجرت نیست.روستائی به آنچه که دارد قناعت میکند اما باید که بتواند به تولید وخود کفائی برسد.خداکند که مسئولین اشکور نگاهی کارشناسانه به روستاهای ما بیندازند وبخاطرداشته باشند که هر حرکت سازندگی از سوی انان از طرف مردم وخدایشان مورد تقدیر قرار میگیرد.

 .

ارسالی: اقای اسدا…سلیمی

وبلاگ اقای سلیمی: varboon.com

منبع: سایت کرکان بندرانزلی