آدام اولئاریوس در سفرنامه ی خود درباره زنان گیلانی می نویسد:
” پوست گیلانی ها به سبب نوع آب و هوای منطقه زیستشان سفید تر از اهالی ایران است. زیباترین زنان در میان تالش ها دیده می شود که

آدام اولئاریوس در سفرنامه ی خود درباره زنان گیلانی می نویسد:

” پوست گیلانی ها به سبب نوع آب و هوای منطقه زیستشان سفید تر از اهالی ایران است. زیباترین زنان در میان تالش ها دیده میشود که  خلاف سایر زنهای ایرانی در ملاء عام پوشیده ظاهر نمی شوند. دوشیزگان موی خود را بیست و چهار گیسو بافته اند که بدون سر انداز بر شانه های آنان افتاده است.

زنان دامن کوتاه به تن  دارند که پیراهن شان  روی آن افتاده  است. کفش چوبی یا پارچه ای به پا می کنند که فقط انگشت شست پا در قسمت جلو درون حلقه ای فرو رفته و به این ترتیب کفش به پا محکم شده است با این کفش چنان قادر به راه رفتن هستند که سبب شگفتی است.

هنگام بارش باران که در انجا اغلب وجود دارد زن و مرد با پای برهنه راه می رفتند و بهمین دلیل گیلانی ها کف پای پهن و زمختی دارند. لباس اهالی گیلان به سبب رطوبت زمینی که باید دائما روی آن کار کنند خیلی کوتاه تر از لباس سایر ایرانی هاست. گیلک ها کلاهی به رنگ قرمز از پارچه بر سر دارند و تالش ها کلاهی ازپوست بره به رنگ مشکی بر سر می کنند.”[منبع۱،صص۳۴۷-۳۴۸]

پیرآمده ژوبرفرانسوی  که در سال ۱۸۰۵ در زمان فتحعلی شاه به ایران سفر کرده بود در سفرنامه زنان گیلان را اینگونه توصیف می کند:

“شگفت انگیز، و خیلی راست است که زنان آن استان، به طور قابل ملاحظه ای خوشگل هستند. آن زن هایی که هیچ کشت و کار نمی کنند، رنگ خیلی زیبایی دارند و دیگران نیز به نظر می آید که از تندرستی ، خیلی بهتر از مردهایشان، برخوردار هستند”.[منبع ۲]

مادام کارلاسرنا جهانگرد ایتالیایی در سال ۱۸۷۷(۱۲۵۶ ش) در سی امین  سال سلطنت ناصر الدین شاه به ایران سفر کرد. این خانم جهانگرد درباره زنان گیلان این گونه می نویسند:

“…دراین منطقه( رودبار)زنان صورت خورد را می پوشاندند. خال کوبی آبی رنگ روی بازوان و پاها، میان زنان طبقه ی متوسط بسیار رایج بود. لباس های زری دوزی شده و نقره دوزی شده آنان و سر وسینه پر جواهرشان، نشان می داد که اهالی شهر از تنعم و زفاه کامل برخوردارند.”[منبع ۳،ص۲۶۱]

هانری بایندر جهانگرد و باستان شناس فرانسوی در اوخر قرن ۱۹ به ایران سفر نمود و درراه بازگشت از رشت و انزلی نیز عبور کرد. وی در سفرنامه خود درباره زنان گیلان اینگونه می نویسد:

“اهالی، زن و مرد، تقریبا پابرهنه یا صندل راه می روند. پاهای آنان تا زانو عریان است. لباس آن ها پارچه ی پنبه ای آبی رنگ است. زنان اوقات خود را در شالیزارها گذرانده، موسم کشت و کار دانه ها را لگد مال می کنند و موقع رویش گیاه ازآن ها مواظبت می نمایند. تمام کارهای پر زحمت را زنان انجام می دهند. مردان در خانه می مانند و به کار خانه داری مشغولند. (مردان) هر چند کمتر از زنان در معرض بخارهای مرداب قرار دارن، اغلب گرفتار بیماری لاغر و نزار هستند، در حالی که زنان، ظاهرا نیرومند و سالم به نظر می رسند.[منبع ۴]

منابع:

۱–اولئاریوس، آدام، سفرنامه اولئاریوس، ترجمه ی احمد بهپور، تهران، نشر ابتکار.۱۳۶۳

۲- امده ژوبر، پیر، مسافرت در ارمنسان و ایران، ترجمه ی علیقلی اعتماد مقدم، تهران: بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۵۰

۳-کارلاسرنا، سفرنامه مادام کارلا سرنا(آدم ها و آیین ها در ایران)، ترجمه ی علی اصغر سعیدی، تهران:انتشارات زوار، ۱۳۶۲
۴- نیکویه، محمود، گیلان در سفرنامه های سیاحان خارجی، رشت، فرهنگ ایلیا.۱۳۸۶

گرد آوری: مریم واقف

منبع: سایت کرکان بندرانزلی (www.karkan.ir)