نرگس مقدسیان

دیشب تا چوشم نائیم چی پیرمرداک جان برانده می دومبال دوبو دوخاندی:«خدیج، خدیج بیه می پالی، بیه می پالی» چی زنای ایتا چماق مره میدومبال دوبو، آن صدایا ایشتاوستیم کی گوفتی: «آی بیشناق اَن بو می محبتان جواب»
از صب خروسخان تا اسا اَ پیلکان سر نیشتم می دس دیل هیچ کاریا نیشه. خیال کونم مدرسه شون وخت ببه. امیر جه اوتاق برون بامو بشه مدرسه. هتو پلکان سر کی خو کفشا دوکودان دره ایپچه بِسا مرا نیگا بوکوده. زای تعجب بکوده چره بیکار اّیا نیشتم. بگفت: «مارجان چن روز به کی مرا قول بدایی ایتا باقلاپلا چاکونی، امروز ده چاکونی یا»
هتو زورکی می گازخاله یا وازا کودم. نانم می سرا تکان بدام یا نه. می دور ایتا عالمه اشغال ماشغال فوجه. هر روز واسی اشانا جابجا بوکونم بازون بشم کار سر. اما ایمروز فقد نیشتم اشانا نیگا کونم. دوتا لاکوکان میشین، سر صدا مره اوتاق جی برون باموئید. ایتا گوفتی: «ایمروز می نوبت بو» اویتا گوفتی:«دیروز کی من مدرسه نوشوم» آیتا بگوفت:«خا خاسی بشی، به من ربطی ناره، ایمروز می نوبته»
هتو کی مرا حالی ببو اشان دعوا مقنعه واسی بو، آخه تازگی ایتا مقنعه بیهه بوم ای روز آن نهی خوسر، ای روز اون. ایتا کی زودتر خو کتانی یا دوکوده بو بامو می پالی خو پایا راستا کود خو کتانی جیرا مرا نشان بده کی پاره بو. اویتا جه هویا داد بزه:«اون ره کی تازه بیههیی، میشین بدتره. اگه بیهینی وا دوتا بیهینی.»
هیچی نگوفتم هتو بیسام اشانا نیگا بکودم. زاکان کی دهوختان مانستان اینتظار داشتیدی بگم:«خجالت بکشید، را دکفید بشید» یا «خفه بید، بیشید شیمی گورا گوماکونید» هاجواج ایزه بیسایید مرا نیگا بکودید بازون ایتا ایتا را دکفتید بوشوید جه خانه بیرون. فندکاکی نانم از کی می دس میان داشتیم چف عرخ بو. آ پیرمرداک گب مرا خاطرا نشه، آن خانه کی تازه شم کار کونم.
میچوشم هتو بگردس تا چراغ والور سر بمانست. همیشک اون میان ایپچه نفت دره کی سولاخا نبه.
آئو… آئو… بیدم آخر وقت بیوخت آیه خانه سر زنه. موقعی آیه کی اَن زن نیسا. آخر زیادی مهربانا بوسته بو. واستی شک بکودهبیم. چقدر ذوق بکودم ایتا خورم جا میگیر بامو. زنای کی نور بو، چی دانم گوفتمی لابد مرداکم نور علانوره. چی دانم فکر کودیم مردای ده اَسند سال امره… آن زن هچین گولامانه، بازون می شرره کالاکته شلخته یا …
او خودا بیامرز کی خورا راحتا کود، هتو خوشک خالی امه را بنا بوشو. خانه قولنامه یم ده سربامو. الان هه کرایه سر من بمانستم چی برسه ویشترابه. پریشب صاحبخانه تلفنی گوفتی:«بخدا مفت نیشتهیی خانم، بوشو بدین کرایهن چی خبره.»
ایوان گوشه والورا نیگا کونم. یعنی چقد نفت اون مین دره؟ وس نیه؟ مگه چقد واببه؟ فندک می دس میان عرق بکوده بو. دس بکش زنای، وستاکون، ویریز بوشو نهار فکر بوبو، باقلاپلو وا چاکونی امیر ره، زاکا از کی قول بدایی، ویریز ویریز، ا فکر خیالا بنه دیمه.
مه رِه مانستی چراغ طرف بوشوم، فندکا روشنا کودهبوم میسر دوران بوکود، می چوشمان سیاهی بوشو، می دهن هچین بوبو بو زهر، می دیل خاستی جه می دهان بایه بیرون. پیرمرداک جان برانده اوتاق میان می دونبال دووستی. فرار رایا ناشتیم، جه هرطرف دووستیم ایتا دَوَسته در دئیم. می صابخانه مردای داد زئی:«مفت نیشتهیی مار، مفت، مفت نیشتهیی، مفت»
می دستان شلا بوسته بو. مه ره مانستی پله سر کفته بوم. می نفس ده سخت بوجور آمویی، دو سه تا کتانی پاره می سر جور گردستید، آموئید جلو شوئید عقب. می سر جور پورا بوسته بو جه کتانی پاره، واچیناسه کتانی. وای می نفس، مینفس بگیفته جه کتانی عرق بو. چی پیرمرداک جان برانده مرا دومبالا کوده بو دوخاندی:«خدیج، خدیج، بیه می پالی، بیه می پالی» چی زنای ایتا چماق مره می دومبال دووستی داد زئی:«آی بیشناق، بیشناق سگ، اَن بو می محبتان جواب».

منبع:kfgil.com