مقدمه : 

با تاسیس اولین بیمارستان رشت در سال ۱۲۸۴ خورشیدی و خدماتی که به وسیله موسسین و اطبا در رشت انجام گرفتته بود مردم به تدریج با بستری شدن در بیمارستان آشنا شدند و ترس گذشته را نداشتند در این هنگام رشت یکی از میدان های نبرد بین انقلاببیون ( مشروطه طلبان و آزادی خواهان جنگل ) وقوای ضد انقلاب ( داخلی و خارجی ) و قوای متجاوز بین الملل ( روس ها و انگلیس ها ) بود از طرفی بیماری های بومی و برخی از مشکلات مانند سل ، مالاریا ، قحطی ، بدی تغذیه و بود امکانات ، زندگی مردم طاقت فرسا ساخته بود . در چنین هنگامه ای بیمارستان ۱۲ تختخوابه آقا سید علی آقا ( اولین بیمارستان رشت ) جوابگوی نیازمندان و مجروحین جنگی نبود لذا به مقتضای شرایط به وجود آمده پزشکان فعال وآشنابه مقتضیات زمان ، انجمن خیریه را به تکاپو واداشتند تا به فکر چاره باشند .

دراین راستا هیئت موسسی به ریاست و زعانت آیت الله سید حسن آقا اشکوری تشکیل جلسه داد . هیات مذکور با کمک انجمن خیریه و خودیاری اهالی رشت قرن سیزده هجری موفق به تشکیل دومین بیمارستان در گذرگاه بیستون ( خیابان طالقانی امروز ) به بیمارستان ملی شد .

بیمارستان در زمینی به مساحت دو هزار متر و در ساختمانی دو طبقه ، کرسی بلند ، در کوچه ای کوتاه و بن بست ، نزدیک به خیابان قرار داشت . کرسی ساختمان ۲ متر ارتفاع داشت و با پنچ پله از سطح زمین فاصله می گرفت . پله ها دایره ای شکل در میانه ی ضلع شمالی ساختمان قرار داشت . در گوشه راست ساختمان پله هایی داخلی ساخته شده بود که طبقه اول و دوم متصل می ساخت . طبقه اول دارای شش اتاق بزرگ و چهار اتاق متوسط داشت و هیات موسس ماهانه ۴۰۰ قران به عنوان پیشکش کرایه می داد .

گفتی است که برای این بیمارستان ۲۴ تختخواب تهیه شده بود : ۸ تختخواب برای بخش جراحی که در طبقه ی دوم قرار گرفته بود و ۶ تختخواب برای بخش داخلی که در طبقه اول قرار داشت . همچنین دکتر یداله خان ( بشر دوست ) ، دکتر موسی خان فیض ، دکتر منصور باور ، دکتر علی خان فارسی ، دکتر تاشچیان و دکتر تاکویی اطبای بیمارستان را تشکیل می داد و حسن فرنود ، رضا خراسانی ، حکیمی اشکوری ، عباس کمایی و خانم تاکویی جزوه اولین پرستاران این بیمارستان بودند .

در سال ۱۳۰۳ زمینی به مساحت ۷ هکتار از محل عواید چند نمایشنامه ، در ناصریه رشت خریداری شد و با ساخته و آماده شدن ساختمان جدید در سال ۱۳۰۷ بیمارستان ملی به ساختمان جدید منتقل شد ولی به طور کلی در روز دوشنبه ۳/۶/۱۳۰۸ ساعت ساعت ۵ بعداز ظهر بیمارستان ملی در حضور ( آقای افشار ) حکمران گیلان و جمعی از معاریف با سخنرانی نعمت زاده ( میرزا ابراهیم ) عضو شهرداری رشت افتتاح شد . شایان ذکر است که روز بعد مردم از بیمارستان بازدید نموده و با شیرینی و شربت از آنها پذیرایی شد . در این راستا مکان قدیم نیز به قطعات مختلف تقسیم و نوسازی گردید .

گفتنی است صحرای ناصریه جلگه ای سبز و وسیع از صحرای لوندیه – منطقه ای بین دو رودخانه سییاورود ( سییاورورد بار صیقلان رود ) و گوهر رود بود . لوندیه است که در مجاورت گوهر رود بود. لوندیه به تدریج به قطعات متعددی تقسیم شد ، باربند محله ، چهار برادران ، بیمارخانه ، چله خانه ، خمیران زاهدان و ناصریه . لذا ناصزیه بخشی از لوندیه است که در مجاورت گوهر رود بوده و از زمان سلطنت ناصرالدین شاه به این نام نامیده شده است .شایان ذکر است که صحرای ناصریه تا سال ۱۳۰۴ خورشیدی در محدوده ی جنوبی بیرون شهر رشت قرار داشت و حومه رشت محسوب می شد . حد شمالی زمین ناصریه را امروز خیابان پورسینا تشکیل می دهد .

در سال ۱۳۱۷ به علت پیدایش اختلاف بین هیات موسس به ریاست پیر بازاری و صحیه ی کل مملکتی ، اداره ی بیمارستان از دست بانی اصلی خارج و به دولت واگذار شد و اسم بیمارستان نیز به پورسینا تغییر نام داد.

این بیمارستان در سال ۱۳۲۷ به وزارت بهداری تحویل گردید و پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۸ از هلال احمر گیلان منتزع گردید ودر سال ۱۳۶۵ نیز به دانشگاه علومعلوم پزشکی گیلان واگذار و به عنوان یک مرکز آموزشی درمانی مورد بهره برداری قرار گرفت . اکنون این مرکز با مساحت ۳۶ر هزار متر مربع و با زیر بنای حدود ۱۵ هزار مترمربع دارای بخش های بستری از قبیل : ارتوپدی ، جراحی ، عمومی ، جراحی ترمیمی ، جراحی مغز و اعصاب ، داخلی ، داخلی اعصاب ، اورزانس ۱و ۲ ، ICUجنرال ، ICU اعصاب ، اتاق عمل ، واحد های پاراکلینیک شامل : فیزیو تراپی ،ECG ،EEG ،EMG ، آزمایشگاه ، رادیولوژی ، سی تی اسکن ، ماموگرافی ، سونوگرافی ، MRI وTCD ، پاتولوژی و کیلنیک تخصصی ، فوق تخصصی امام رضا با تخصصهای جراحی اعصا ، جراحی عمومی ، داخلی اعصاب ، جراحی عروق ، جراحی توراکس ، ارتوپدی ، جراحی اطفال ، بیهوشی و داخلی در حال فعالیت است .

در این راستا بیمارستان پورسینای امروز هیچگونه شباهتی با گذشته خود ندارد . درخت های کهنسال با اره های برقی از پای در آیدند و جای خود خود را به ستون های اهنی داده اند . شاید اگر امروز بانیان اولیه بیمارستان سر از خاک بردارند بیمارستانی را که خود بنا نهاده بودند ، بشناسند ! روحشان شاد .

منبع:rain-city.blogfa.com