این مدرسه وربن وسورتله است که تعطیل شده است
نوشته: اسدا… سلیمی وربن
یادش بخیر ،آن وقتها که کوچکتر بودم ،توی روستای ما مدرسه نبود.برای اینکه درس بخونم ،پدرم منوبرد تویه روستای دیگه تابرم مکتب خونه ودرس بخونم.مکتبخونه همون جائی بود که به ما قرآن خوندن وخط نوشتن رو یاد میدادند.کودکی سختی روسپری کردم به امید اینکه وقتی بزرگ شدم توروستامون مدرسه باشه ودیگه هیچ بچّه ای مجبور نشه برای رفتن به مکتب ،بره یه روستای دیگه ودور از پدر ومادرش وبستگانش زندگی گنه.آخه تاکسی توغربت،کودکیشو سپری نکرده باشه نمیدونه که چقدر درد آوره.خیلی وقتها که دلم برای پدر ومادرم تنگ میشد،از مکتبخونه فرار میکردم واگر رهگذرهای محلی پیدام نمیکردند ،خوراک گرگهای گرسنه ای میشدم که همیشه در آن حوالی پرسه میزدند.کودکی من باحسرت نبودن مدرسه در روستاسپری شد.بزرگترشدم وبه روستای دیگری رفتم تا به مدرسه بروم.بازهم دلتنگی من بود ودوری از پدر ومادر.وباز هم آرزوی اینکه کاش همین مدرسه در روستای ما باشد.دوران ابتدائی مدرسه سپری شد واز مدرسه در روستای ما خبری نشد.سالها بعد مدرسه ای کوچک در روستا تأسیس شد که سپاهی دانشی نه چندان باسواد آن را هدایت میکرد.
خدا پدرش را بیامرزد آدم صبوری بود ووجودش هم پدر ومادرها را راضی میکرد وهم شادی بچه هارا به همراه داشت.من دیگر بزرگ شده بودم وخودم گاهی وقتها جور معلم روستا را به دوش میکشیدم وبه بچه ها درس میدادم.از اینکه در روستا مدرسه دایر شده بود خوشحال بودم.من بزرگ شدم ورفتم .هر گز در روستای خودمان درس نخوندم.دیگر بچه ها هم یکی یکی بزرگ شدند ورفتند .نمیدانم چه اتفاقی افتاد که همه رفتند.مدرسه نوپای روستای ما پیش از آنکه بزرگ شود تعطیل شد.
وقتی از کسی پرسیدم گفت که آموزش پرورش گفته است که دانش آموزان به حد نصاب نمیرسند به همین دلیل معلم به روستا نمیفرستند.ومدرسه تعطیل شد.حالا هرجوانی که ازدواج میکند به بهانه مدرسه جلای وطن میکند واز روستا میرود.حالا من بزرگ شده ام ودلم برای روستا میطپد.حالا دوست دارم که به روستا برگردم .اما روستای ما هنوز هم مدرسه ندارد.
منبع عکس و مطلب : وبلاگ روستای ورین و سورتله
