سپیده مختاری” در گفت گو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه خلیج فارس، اظهار کرد: انجمن های ادبی هرمزگان، نسبت به گذشته از وضعیت بهتری برخوردارند، از لحاظ کمی متنوع هستند اما از لحاظ کیفی در رکود قرار دارند، چرا که حرفه ای کار نمی کنند و در آن ها، اطلاعات قابل توجهی به سمت شاعر نمی رود.

وی افزود: شعر دهه ۷۰ هرمزگان در کشور سر و صدای زیادی به پاکرد اما اکنون همان شاعران، در وضعیت رکود قرار دارند و البته وضعیت انجمن ها نیز در این امر، بی تاثیر نیست.

این شاعر همچنین خاطرنشان کرد: انجمن های ادبی محیط های کوچکی هستند و جنبه رقابتی ندارند، فضای نقد و بررسی و بحث درباره اندیشه و نوع نگاه شاعر در انجمن ها وجود ندارد، صرفا بررسی وزن و قافیه است که به نظر من یاددادنی نیست، البته انجمن شعر مدرن خوب کار می کند.

وی با اشاره به مناسبتی شدن شعرها، می گوید: مناسبتی کردن جشنواره ها و کنگره های ادبی، خلاقیت را از ذهن ها دور می کند؛ این کار به تدریج شاعران را به سمتی سوق می دهد که خودشان هم نمی خواهند.

مختاری تصریح کرد: تعداد جشنواره های آزاد بسیار کم است، کنگره شعر و قصه جوان آخرین بار سه یا چهار سال پیش در بندرعباس برگزار شد و پس از آن، دیگر شاهد برگزاری این جشنواره نبودیم.

مختاری همچنین با انتقاد از روحیه برخی مسوولین و با اشاره به میزبانی بندرعباس برای جشنواره شعر دفاع مقدس در دو سال گذشته، بیان کرد: در شرایطی که بندرعباس میزبان این رویداد بود و افراد برجسته و مطرح کشوری در استان حضور یافند انتظار این بود که امکانات خاصی برای شاعران بومی به منظور دریافت تجربیات آنها درنظر گرفته شود؛ حداقل این امکانات، فراهم کردن فرصت شعرخوانی برای شاعران جوان بود که نه تنها این موضوع محقق نشد، بلکه از حضور ما در بخش جنبی جشنواره نیز جلوگیری به عمل آمد.

وی در پایان گفت: متاسفانه کمتر کسی قدر و ارزش شاعر را می داند و فضای بهره کشی دولتی در جشنواره ها نیز احساس می شود.

 شعری از سپیده مختاری آبکنار

پشـــــت دیوارهای آجـــــری 

پشت سر می‌گذارمش آرام ،  پشت  لبخــندهای  آجـری اش 

پشت  آن لحظه‌ای که له شده در «دوستت دارم» تظاهری اش

 می‌تکانم غبار شالم را ، و  به این نقطه  می‌رسم  که  چقدر

 عاشق روستایشان بــــوده ، عاشـــــق دخـــــتران  چادری‌اش

 چه عذاب آور است وقتی که  یازده ســـــال تلخ طی شــــود و

 او نفهــــمد حیای این زن را  کــــه عقب رفته گاه روســری‌اش

 شب به شب پرسه  می‌شدم در او که بدست آورد مرا  گاهی

 وای اما چقدر ســــنگین است  که ندانی  دلیل  دلخوری‌اش _

 مثــــلا آن قطار تـــــهران بود که  مـــن  و او مســـــافرش بودیم

 و یکی ناگهان نگاهــــــم کرد  وســـــط   سالن  غــذاخوری اش

 خسته ام خسته از بلندی شب کاش می‌شد که عاشقانه ‌ او

 راز گونه به گوش من برســــــد گــاه گاهی به جای کرکری اش

 من زن لــــــحظه‌های تاریکم کــــه در این ســـــال‌های طــولانی

 مثل یک شــــــعر زندگی کردم پشـــــت دیوارهای آجـــــری اش

وبلاگ سپیده مختاری آبکنار:  shabihekhodam.blogfa.com