عزیز نوروزی پرور پیرمرد ۶۶ ساله متولد آذر ۱۳۲۰ و شماره شناسنامه ۴، همانند انسانهای نخستین داخل یک حفره سنگی در میان جنگل های سربه فلک کشیده روستای جیرده فومن زندگی می کند و با آنکه اهالی محل یک کلبه چوبی برای وی ساخته اند از زندگی در آنجا خودداری می کند و همچنان برزندگی غارنشینی مصر است.وی گفت: طی مدت ۴۶ سال به زندگی غارنشینی خوگرفته ام و هرگز غذای گرم نخورده و روزها و شب هایم را با آب، نان، ماست و گیاهان جنگلی می گذرانم. نوروزی پرور که فاقد هرگونه امکانات بهداشتی است، افزود: ۲۰ سال پیش زمانی که در بیمارستان بستری بودم حمام کرده و بعد از آن رنگ حمام را ندیدم. این پیرمرد غارنشین که پس از ۵ سال در تیرماه امسال موهای سرش را کوتاه کرده در این باره اظهار داشت: از آنجا که هرروز پیاده روی می کنم و به روستاهای پایین دست سرمی زنم و نان و ماست تهیه می کنم به اصرار مردم و بچه ها موهایم را کوتاه کردم و از این بابت بسیار دلخور و ناراحتم. اهالی و پیرمردان خوش قریحه روستاهای جیرده، مشه که، کنتانسر، گاو کوه ی آلیان نیز ، نوروزی پرور را مردی بی آزاد می دانند که تاکنون صدمه و آسیبی به کسی نرسانده اما از آداب اجتماعی و نوع معیشت دنیای امروز فاصله دارد و زندگی او غارنشینی را تداعی می کند. نوروزی پرور که به عزیز غارنشین شهرت دارد دارای حافظه خوبی است و تا کلاس پنجم ابتدایی درس خوانده و از ۲۰ سالگی به صورت طبیعی زندگی کرد اما از آن به بعد به جنگل پناه برد و احوالاتش دگرگون شد. وی اشعار زیادی از کتابهای اول تا پنجم ابتدایی را در ذهن خود به خاطر سپرده و آنها را زمزمه می کند. این غارنشین در ادامه گفت وگوی خود در مورد علت غارنشینی خود اذعان داشت: من در سوگ یگانه نگارم آواره کوه و جنگل شدم.
وی در پایان از آرزویش سخن گفت: تنها آرزوی من داشتن یک تفنگ ته پر، یک کاخ و ازدواج با دختری زیبا است.
منبع:خبرگزاری فارس
