متن زیر گزیده ای از دفتر خاطرات روزانه ی من(ژینا) است. دفتر خاطراتی که با خاطرات تلخ و شیرین به سرعت پر می شود و هر سال جای خودش را به برگ های تا نخورده ی سال نامه ای دگر می سپارد. این دفتر و دفتر ها یادگار روزهای تلخ و شیرین ماست و صفحه های آن محرم ناگفته هایمان…
بی شک به رشته ی تحریر درآوردن احساساتمان ، آن گونه که باید ، کار آسانی نیست . اما به مناسبت اولین کنسرت مستقل شاهزاده ی موسیقی در ایران ، گوشه ای از این خاطرات را رو می کنم و با صراحت اقرار می کنم که در دنیایی این چنین ناملایم ، تنها طنین آواز اوست که مرا به ادامه ی راه دلگرم می کند. او که با گلبانگ صدایش روح مرا به پرواز درآورد و مرا به اخترکی برد که هیچ گاه نرفته و ندیده بودم.
آری به گمانم او نیز ، یک شازده کوچولوست…
چشم باز می کنم. چه می دیدم؟ خواب نبود نه, چیزی وحشتناک تر از آن! شاید کابوس بود! آری کابوس بود که این چنین مرا از جا کند و هوشیار ساخت. عقربه ی ساعت آغاز روزی دیگر را نوید می دهد. نمی دانم باید خوشحال باشم یا ناراحت؟! پرده را بالا می کشم. سپیده دمیده ست. هرچند شبی نبود تا صبح شود..خورشید از پس درخت ها نور افشانی می کند. این جا تا چشم کار می کند درخت است و درخت. دریغ از یک کوه! یاد شهر خودمان می افتم که تا چشم کار می کرد کوه بود و بلندی. دریغ از یک درخت!به گمانم جای زیبایی باید باشد. آن جا که هم کوه دارد هم درخت! نمی دانم من که ندیده ام!!!
خورشید بالاتر آمده ولی چه فایده که سوسویش گرمی ندارد. می گویند تابستان فرا رسیده. اما وقتی پنجره را باز می کنم تا نفس عمیقی بکشم گو انگار که تابستانی در کار نبوده! تقویم ایرانی مرداد ماه را نشان می دهد. اما هوا همچنان سرد است.گویا امسال هم تابستان مان همان زمستان است!
از لای در روزنامه ی صبح را به داخل خانه می اندازند. صفحات روزنامه را ورق می زنم تا شاید هواشناسی خبر خوبی داده باشد. اما اخبار مثل همیشه تکان دهنده است! باز هم گرانی. باز هم قتل باز هم تجاوز باز هم سرقت مصلحانه . دیپورت پناهندگان بی اقامت خودکشی دختر افغانی و … و … و …
بعد از دیدن یک کابوس وحشتناک ، خواندن روزنامه ای با این اخبار ، کار آسانی نیست. خانه سوت و کور است. چرا رادیو را روشن نکنم تا شاید خبر خوشی را بشنوم . آخر این جا ۲۷ رادیوی فارسی زبان داریم. چیزی که در ایران خودمان هیچ وقت نداشته ایم.خب دیگر شاید چون آنجا یک کشور ۷۰ میلیونی ست و اینجا ۹ میلیونی.رادیو را روشن میکنم ولی او نیز همچنان بیداد میکند . سکوت … شاید سکوت بهترین گزینه باشد.
آری ، در سکوت به فکر می روم. اما افکار در هم ریخته ام در سکوت نیز آرامم نمی گذارند. برای رفتن عزمم را جزم می کنم ، اما قبل از رفتن یک نوشیدنی گرم می چسبد.بیرون هوا سرد است ، این را از آفتابش فهمیدم.آخر اینجا که افتاب گرمی ندارد.وقت رفتن است. می روم. باز هم درس باز هم کار. نمی دانم با این همه درس که خوانده ام تا امروز به کجا رسیده ام. خوب است یا بد ولی چاره ای نیست. باز هم می خوانم. شاید بعدها چیزی شدم. کمی تندرستی داریم.خدایش از ما نگیرد.چون گر بگیرد دیگر نه درس داریم نه کار. زندگی است دیگر. زندگی سخت است. چه خوش گفت آنکه سرود روزگار غریبی ست نازنین .
بیرون از خانه گاهی هوا سرداست ، گاهی هوا گرم است.نمیدانم چه بپوشم.می پوشم گرمم است نمی پوشم سردم است.کاش کسی بود لباس هایم را حمل می کرد.آخر در تابستان پوشیدن پالتو کار آسانی نیست.این را فقط من نمی گویم.همه جیغ شان در آمده. ولی خب چاره ای نیست اینجا قطب است. باید تحمل کرد.کلاه و شال گردن نمی برم.شال گردن را دوست ندارم.خفه ام می کند.احساس بدی دارم.شاید به گمانم طناب دار است.یاد همایون شجریان افتادم.وسط زمستان آمده بود اینجا.کنسرت داشت هوا سرد بود خیلی سرد نه شاید خیلی خیلی خیلی سرد. هر بار که می خواست بیرون برود دور گلویش را با شال گردن می پوشاند.
خب حق داشت.اگر سرما می خورد چه می کرد.ان همه کنسرت. آن همه طرفدار. شاید او هم دوست نداشت. ولی می پوشید. شاید او هم اذیت می شد.ولی به خاطر ما قبول می کرد. به خاطر ما به خاطر من.تا پس فردا نگوئیم صدایش خش داشت. ما اینگونه ایم. وفا نداریم.نمی گوئیم این جا هوا سرد است. خب او هم آدم است سرما می خورد. میگوئیم بلد نیست آواز بخواند. ما نمی دانیم که باید از هر کسی چیزی را توقع داشت که ازش ساخته باشد.قدرت باید بیش ازهر چیز به عقل متکی باشد.ولی نه او بلد است.من و ما درک نمی کنیم. من و ما همه چیز را با هم می خواهیم.
می خواهیم خواننده برایمان بخواند.بدون اینکه عطسه بزند یا سرفه کند.فقط باید بخواند. خب ما اینجوری هستیم.یا شاید اینجوری شده ایم. چرا نمی دانم. یادم است تو کنسرتش همه سرفه می کردند. گاهی در اوج زیباترین چهچهه ها که فکر و جانمان را با خود به فضا می برد صدای عطسه ای کر کننده ماراازفضا به زمین می کوبید. ولی او کار خودش را کرد سرفه نزد عطسه نکرد تا من و ما نگوئیم صدایش خش داشت.با خودم می گویم او چقدر به فکر ماست. مابرای او چه کرده ایم. شاید هیچ.ولی نه سی دی هایش را کپی کرده ایم.خب این هم خودش کاریست.
بگذریم…
بیرون می آیم. گویی خبری شده است. اینجا همه می دوند. آدم های بیرون از خانه. دنبال چه می دوند . آن هم صبح به این زودی.شاید دیرشان شده.اگر دیر برسند از کار بی کار می شوند. خب حق دارند. کار سخت پیدا می شود. قطاری می آید قطای می رود شهر شلوغ و پر هیاهوست.داخل قطار می شوم . جا برای نشستن نیست . انگار باید سر پا بایستم . اشکالی ندارد یک ساعت که چیزی نیست . خدا را شکرمی کنم که راه طولانی تر نیست . صدای جیغ و داد بچه مدرسه ای ها همه را متوجه خود می کند. فقط این ها نیستند که، کوچولوهای تو کالسکه. سگ ها صاحبان سگ ها همه با صدای بلند حرف می زنند. انگار هنوز از خواب بیدار نشده اند.اگر بیدار شده اند چرا جیغ می زنند .کیفم را باز می کنم . MP3 ام، داخل کیفم است . خوشحال می شوم از این که کسی همراهم نیست. شاید اگر بود او هم جیغ می زد. حالا دیگر مجبور نیستم این همه جیغ را تحمل کنم. دیگر مجبور نیستم خودم را با تیترهای روزنامه غمگین کنم. گوشی را در گوشم می گذارم و Play می زنم. و اینک فقط اوست که می خواند :
چه غریب ماندی ای دل ، نه غمی نه غمگساری نــه بــه ا نـتـظــار یـاری ، نــه ز یـــار ا نـتــظــاری
چقدر صدایش زیباست. چقدر صدایش گیراست. چقدر زیبا غم نهانش را فریاد می کند. ای کاش من هم می توانستم فریاد بزنم. کاش من هم می توانستم آنچه را که ذره ذره ی وجودم را فرا گرفته ، از دل بیرون بریزم. ولی نه. گویی این گلبانگ , فریاد من است. انگار او نیز از دل من می خواند. آری انگار او هم غم مرا می داند. انگار او هم با رنج من آشناست . در یک آن من هم با او هم آواز می شوم .
غــم اگــر بــه کـوه گـویـم ، بــگـریــزد و بــریــزد کــه دگــر بــدیـن گــرانـی نـتـوان کشیــد بــاری
چشمهایم را می بندم تا شاید این گونه بهتر فراموش کنم ، آن جایی را که هستم . در سیاهی و ظلمت صدایی طناز مرا به خود می آورد .
سحرم کشیده خنجر که چرا شبت نکشته ست تــو بـکــش که تا نیفـتـد ،دگـرم بـه شـب گـذاری
سیاهی محو می گردد . چه می بینم نمی دانم. هرچه هست کابوس نیست. سیاهی محوتر می شود و می رود. او می اید خودش است.آری همان که دوستش دارم.انگار در کنار من است.سال هاست کز او بی خبرم. ولی نه اکنون در کنار من است. صدا همچنان می خواند.
این جا کجاست. من کجایم. این جا را به یاد نمی آورم.یادم نمی آید هیچ وقت آمده باشم. نه نیامده ام. چقدر این جا زیباست. این جا همه چیز هست. این جا هم کوه دارد هم درخت. این جا پر از گل است پر از پرنده پر از عطر اقاقی. این جا ظلم نیست. دشمنی نیست. جنایت نیست. این جا عشق است . شور است . شادی ست. این جا ریا نیست . گرانی نیست . فغان نیست. این جا کجاست . من این جا چه می کنم. نمی دانم . او آمده است. آری . همان که دوستش دارم . همین جاست . در کنار من است.
صدا همچنان می خواند نمی دانم کجایم این ها کی اند. آدم اند. چقدر زیبایند. ولی چرا بال دارند. نکند فرشته اند؟ هان گویی فرشته اند. صدا همچنان می خواند مانده ام من این جا چه می کنم. این جا چقدر زیباست. حتی تصورش نیز در رویاهایم نمی گنجد. نکند دارم خواب می بینم ؟! نه. خواب نیست. من بیدارم . ولی چگونه مگر می شود آدم در بیداری هم به چنین جایی بیاید. من چگونه آمدم . با که آمدم. یادم نمی آید. من سوار قطار بودم. آری. سوار قطار بودم. پس چرا دیگر نمی بینم بچه ها را. سگ هارا. صاحبانشان را. نکند آن صدا. آری. خودش است. همان صداست……
کسی مرا به خود می آورد. چشم باز می کنم. می بینم. هم قطاری هایم را ، بچه هارا، سگ هارا صاحبانشان را . هنوز هم جیغ می زنند. انگار هنوز بیدار نشده اند. دلم برایشان می سوزد.با خودم می گویم آن همه وقت من کجا بودم و آنها کجا!
کسی با صدای بلند می گوید پیاده شو اینجا آخر خط است. چقدر زود رسیدیم ما که تازه سوار شده بودیم. هوا گرم بود نمی دانم. شاید سرد بود نمی دانم . آنجا کجا بود نمی دانم ، ولی هرچه بود زیبا بود آری می دانم.!!! از قطار پیاده می شوم ولی صدا همچنان می خواند : من از کجا عشق از کجا …
منبع: وبلاگ دل آواز
