هنگامی که احساس می کنیم دست و پا چلفتی هستیم و یا فردی خجالتی هستیم و یا زمانی که شرمنده می شویم، در این حالت خاص و استثنایی ذهنی، بدن ما، یک جنگ داخلی را تجربه می کند. ما احساس می کنیم نه راه گریز داریم و نه می توانیم حمله کنیم. لذا سعی می کنیم با پنهان کردن اضطراب درونی، حالت واقعی خود را پنهان نمائیم و ظاهرمان را آرام نشان دهیم. اما متاسفانه این ترفند نمی تواند کارساز باشد. این از آن جهت است که سیستم عصبی خود مختارما (سیستمی که تغییرات درارتباط با تنش و فشار بدن را کنترل می نماید) ، یک قدم از بازی ما جلوتر است و قبلاً از نظر فیزیولوژیکی، بدن را برای جنگ و یا گریزآماده ساخته است. جریان خون از پوست بدن دورمی شود و به سمت ماهیچه ها و مغز می رود تا به ما کمک کند که دست به حمله بزنیم و در مقابل، هم زمان، ما نومیدانه می خواهیم خودمان را آرام نشان بدهیم  اما به نظر می رسد که تلاش ما برای آرام ماندن ، اثرغیر فعال ، و بلکه خنثی کننده داشته باشد.  بنابراین ، کوشش ما در برابر واکنش غیرارادی مغز بی نتیجه می ماند، خون به سطح بدن بازمی گردد و پیش از آنکه بدانیم چه اتفاقی روی می دهد، سرخ شدنمان، ما را لو می دهد.