چنانچه قصد صرف ناهار در رستورانی چینی، ژاپنی، عربی، استانبولی، هندی و … حتی تایلندی را داشته باشید، به سهولت این امکان در پایتخت برایتان مهیاست. اما صرف یک وعده کوفته تبریزی، خورشت خلال بادام کرمانشاهی، بریونی اصفهان، باقلاقاتوق شمال و یا قلیه‌ماهی جنوب در تهران بزرگ به رویا می‌ماند. حال سوال اینجاست که نیاز گردشگری پایتخت توسعه رستوران‌هایی که غذای ایرانی سرو می‌کنند یا غذای چینی و عربی؟
چندسالی است که راه‌اندازی رستوران‌هایی که غذا به سبک دیگر کشورهای سرو می‌کنند در تهران رونق گرفته است. این موضوع از دو جنبه قابل بررسی است. ابتدا اینکه گردشگری پایتخت نیازمند رستوران‌هایی است که غذای ایرانی سرو می‌کنند یا غذای چینی؛ نیز توریست خارجی که به تهران می‌آید مایل است غذای محلی کشور خود را در کشوری دیگز بخورد و یا غذای مقصدی که به آن سفر کرده است. از سوی دیگر آیا این دست رستوران‌های به واقع غذای کشور را ارائه می‌کنند یا تنها نام رستوران عربی، چینی و یا هندی را یدک می‌کشند.
یک کارشناس هتلداری و واحدهای پذیرایی در گفت‌وگو با CHN افزون شدن رستوران‌های خارجی در تهران را به چالش کشیده است.
اصغر ژیان‌دربندی می‌گوید: هرروز در گوشه کنار شهر شاهد باز شدن یک رستوران با نام یک کشور هستیم. رستوران چینی، هندی، تایلندی، ایتالیایی، یونانی، فرانسوی، بلغاری، عربی، ژاپنی، مکزیکی، پاکستانی و … از این جمله‌اند. حال سوال ایین است که این نام‌ها که بر سردر رستورانها آویزان می‌شوند تنها مردم را آماده میکند که پول بیشتر را بپردازند یا واقعا بجا و درست انتخاب شده‌اند.
وی می‌افزاید: برای پاسخ بخ سوالات مطروحه باید چند سوال دیگر طرح کرد. آیا واقعا این رستورانها همه غذاهای آن کشور را به سبک آنها پخته و سرو می‌کنند؟ آیا مواد اولیه غذاهای مختلف آن کشورها همیشه در ایران موجود است؟ آیا آشپز این رستورانها ازهمان کشورهایی است که نام رستوران را از آن گرفته‌اند؟ آیا صرفه اقتصادی دارد که به آشپز خارجی استخدام کنند که غذا های آن کشورها را بپزد؟ واگر آشپزآنها ایرانی است، آیا این آشپز واقعا درآن کشور آشپزی کرده یا دوره‌ای را دیده که انواع غذاهای آن کشور را می‌پزد؟ آیا نام‌های گوناگونی که در منوی غذای این رستورانها مشاهده می شود را مردم همان کشور که این رستوران با نام کشور آنها در ایران فعالیت می کند را می شناسند؟ وآیا مسئولان یا آشپز این رستورانها به زبان همان کشور ها هم آشنایی دارند؟ اینها و سئوال های بیشمار دیگر که می تواند واقعیت نام رستورانی که نام یک کشور ی را بدنبال دارد آشکار کند.
این کارشناس مراکز اقامتی و پذیرای ادامه می‌دهد: اگر منوی غذای این رستورانها را مشاهده کنید بسیاری از غذاهای اصلی و مرسوم آن کشور در منو دیده نمی شود چراکه اگر بخواهند عینا غذای اصلی خارجی با نام های درست و صحیح و شناخته شده بدهند، تهیه و تامین مواد اولیه آن در ایران امکانپذیر نیست. بطور مثال در تایلند غذایی که حتی کنار خیابان هم به‌فروش می‌رسد اختاپوس یا همان هشت پا است. آیا هشت پا را به راحتی می توان در ایران تهیه کرد؟ یا غذای حلزون که اغلب در خاور دور و در پروازها هم سرو می کنند در ایران به راحتی دردسترس نیست بنابراین معلوم نیست با چه مواد اولیه‌ای این غذاها را در آشپزخانه رستوران‌های خارجی تهران طبخ می‌کنند.
دربندی همچنین با تاکید بر ناآشنایی مشتریان ایرانی با این غذاها و رستورانها تصریح میکند: به دلیل ناآشنا بودن مشتریان با نام انواع غذاها و قیمت آنها، اغلب مشتریان هر چه غذای این رستورانها گرانتر باشد آنرا نزدیکتر به واقعیت می‌پندارند.
وی معتقد است بسیاری از غذاهای خارجی با ذائقه ایرانی‌ها سازگار نیست. دربندی می‌گوید: اگر این رستورانها دقیقا همان غذای کشور با همان مواد اولیه و طعم عرضه کنند، هرگز هیچ ایرانی حاضر به رفتن به این رستورانها نخواهد شد به‌خصوص اینکه در هیچ کجای جهان تنوع و لذیذ بودن غذاهای ایرانی وجود ندارند. چنانکه تا کنون مشاهده نشده که یک خارجی با هر ملیتی از طعم غذاها ی ایرانی شکایت داشته باشد و در بسیاری از کشورها هم چلوکباب، قورمه سبزی، کشک بادمجان که از غذاهای سنتی ایران است جزو غذاهای ایده‌آل آنها محسوب می‌شود.
این کارشناس هتلداری و پذیرایی دلیل علاقه سرمایه‌گذاران به راه‌اندازی رستوران‌های خارجی را پایبند نبودن به استاندارها و کسب منافع مالی بیشتر عنوان کرد. وی اظهار داشت: تمام رستورانها و کافی‌شاپ‌ها زیر نظر اتحادیه خاصی فعالیت کرده و اتحادیه طی درجه‌بندی، نرخی برای انواع غذاها و اندازه آنها تعیین میکند و اگر رستورانی از نرخ تعیین شده بیشتر بفروشد جریمه خواهد شد. به همین دلیل این رستوران ها برای فرار از قیمت‌گذاری، رستوران با نام های کشورهای مختلف دایر کرده و غذاها را با نام‌های گوناگون و ناآشنا عرضه می‌کنند. بنابراین اتحادیه برای چنین نامی قیمتی تعیین نکرده است و حتی اگر برای یکی از این نام‌های گوناگون ناآشنا قیمتی تعیین کند قطعا نام آنرا تغییر خواهند داد. در نتیجه به‌دلیل نا آشنا بود نام غذا مشتریان این اماکن هم اعتراضی هم نمی کنند.
به گفته دربندی در واقع بیشتراین اماکن به‌دنبال نام‌های ناشناخته غذاها و حرکات نمایشی هستند تا این آمادگی را برای مشتری ایجاد کنند که باید پول بیشتری بپردازد.
وی به سرمایه‌گذاران واحدهای پذیرایی پیشنهاد کرد به جای راه‌اندازی یک رستوران چینی و یا هندی رستوران‌هایی را افتتاح کنند که در آن غذاهای سنتی اقصی نقاط ایران را سرو می‌کنند. چراکه بالاترین تنوع غذا چه رژیمی یا غیر رژیمی کم کالری یا پرکالری در ایران است و تهیه مواد اولیه آن بسادگی و به وفور یافت می‌شود و از نظر قیمت تهیه یک پرس غذا سود بیشتری حاصل میکند.
دربندی در پایان می‌افزاید: خوب بود درتهران که پایتخت است و عموم توریست‌های ورودی به کشور می شود از تهران بازدید خواهد داشت، یک سالن غذای سنتی (food court) راه‌اندازی شود. این مجموعه یک سالن بزرگ به همراه غرفه‌ای زیادی است که هرکدام غذای سنتی یک استان را به فروش می‌رسانند. بی‌شک چنین ایده‌هایی هم سودآوری بالایی دارند و هم غذای باکیفیت و شناخته شده را به مشتری عرضه می‌کنند.
منبع: گیلان نیوز
