در حدود سال ۱۳۳۴ شمسی شهر رشت فاقد هرگونه درمانگاه، کلینیک، اورژانس شبانه یا مطب شبانه‌روزی بود. پزشک بسیار کم بود. ضرورت کشیک بهداشتی و پزشکی در شب مثل آب آشامیدنی آشکار بود. فقط بیمارستان پورسینا با آن عظمت و شکوه منحصر به‌فرد خود یک کشیک شبانه داشت که به‌هیچ‌وجه برای استان گیلان آن روز هم کافی نبود. بالاخره با پیشنهاد شهردار و رییس کل بهداری وقت قرار شد از دو نفر از پزشکان تقاضا کنند که این زحمت شهر را بپذیرند. شهرداری تعهد کرد که در ابتدای خیابان علم‌الهدی (شاه سابق)، قسمت فوقانی یک فقره موقوفه‌ی شهرداری را که درطبقه فوق فروشگاه چرخ خیاطی سینگر و جنب قرائت‌خانه (کتابخانه‌ی ملی) بود در اختیار بهداری گذارد و بهداری هم طبیب فراهم کند. هیچ‌کس حاضر نمی‌شد. چون ۱۵ تا ۲۰ دستگاه درشکه (فایتون به روسی) که غالباً هم درشکه‌چی‌ها دچار افیون بودند، هر لحظه از گوشه و کنار شهر با گرفتن دو قران (دو ریال) کرایه و انعام از زن زائو گرفته تا مرض غش و به‌قول خودشان «پریانی» و «جنی» شده را برای دکترها می‌آوردند. این وضع مطب‌های روزانه‌ی شهر بود تا چه رسد به کشیک شب شهرداری و سازمان‌های دولتی و خیریه.
بالاخره دو نفر دکتر جوان و «قدیمی رشتی» این مسئولیت را برعهده گرفتند به نام آقای دکتر نورالله تحویلداری و آقای دکتر سیدحسن تائب که یک شب در میان از اول غروب تا صبح در درمانگاه شهرداری به خدمت خلق‌الناس و همشهری‌ها مشغول شوند.
حقوق ماهانه‌ی آن‌ها عبارت بود از یک‌صد تومان، یعنی می‌شد: هر شب سه تومان و سه قران و سیصد دینار.
خلاصه یک روز آن‌قدر اذیت و آزار شب‌زنده‌داری بهداری زیاد شد که هر دو بزرگوار استعفا کردند و شهر به دردسر افتاد ودر پی چاره این معضل یک مدیر کل جدید برای بهداری آمد که اهل اصفهان ومردی مددیر ومدبر بود به استخدام درامد ومشغول خدمت به مردم….
حال شهر بزرگ شده وبیمارستانهای مجهز به فراوانی وجود دارد ولی یاد آن پزشکان به‌خیر باد.
از خاطرات دکتر فضل‌الله آصف
متخصص قلب و عروق
تلخیص وگردآورنده افسانه امانی