کمک حال خوبی بود هر چند کوتاه مدت و با دردسر و اذیت کردن های فراوانی که داشت . با پارتی ایمان را گذاشته بودیم مهد کودک یک شرکت داروسازی واقع در جاده مخصوص کرج و در خیابان پشتی آن هم شرکتی که در آن کار می کردم واقع بود.من صبح ها ایمان را می بردم و همسرم هم که ساعت ۲ تعطیل می شد از وسط شهر می آمد دنبالش برای بردن به خانه.همچین با این ماشین حال می کردیم که انگار سوار آخرین مدل بنز و… هستیم ، اما خدا خیرش بده که روزهای برفی چه غوغایی می کرد ،همه ماشینها را جا می گذاشت و می رفت ، هر چند گرمای موتورش که کار بخاری نداشته اش را می کرد آنچنان حرارتی نداشت اما از اینکه منتظر تاکسی باشی بهتر بود.رادیو و ضبط که نداشت ، یک ضبط ناسیونال کوچک داشتیم به رنگ قرمز و هر جا می رفتیم با خودمان می بردیم و در بین راه با آن آهنگ گوش می کردیم ف وقتی میگم حال می کردیم یه چیزی می شنوید. باید در آن موقعیت قرار می گرفتید تا بدانید که حالا چه می گویم.مایی که پشتوانه مان خودمان بودیم و اگر صاحب هر چیزی شدیم با تلاش خودمان بود و داشتن هر چیزی را از حداقل شروع کردیم ، اما نه اینکه حالا در حد خیلی عالی و بالا از نظرآن چیزی که مد نظر جداول آماری است اما برای ما عالی است و راضی کننده ،بیشتر از این جز دردسر و هراس و نگرانی حاصلی حداقل برای ما نخواهد داشتپس خدارا شکر.اوایل تابستان خریدیم زمستان را باهاش سر کردیم اما اینکه بخواهیم تعطیلات عید را با آن برویم کپورچال اصلاً امکان پذیر نبود، یعنی زورش نمی رسید، نمی تونست این کاره باشه .چون ما از هول هلیم با کله افتاده بودیم داخل دیگش.
گران خریده بودیم ، ظاهرش گول زننده بود اما داخلش دمارمان را در آورد.حتی یک بار همان اوایل موتور هم سوزاند.ناچاراً عید پارکش کردیم درب مجتمع پدر و مادر عیال و طبق روال همیشگی با اتوبوس رفتیم کپورچال.زمان زیادی است که با اتوبوس مسافرت نرفته ام هوس کردم شدید اون هم با اتوبوس های نسل امروزی      ادامه دارد….

قسمت های قبلی را اینجا بخوانید    قسمت اول      قسمت دوم

ارسالی : آقای رحیم احمدجوی کپورچالی
ایمیل نویسنده : rak40ea@yahoo.com
منبع: سایت کرکان بندرانزلی