در گیلان برای فرونشاندن هر بادی که سبب زیان وآزار مردم شود آداب خاصی وجود داشت که کما بیش تا زمان ما باقی مانده است.در این جا به مواردی اشاره میکنم وباورهای مردم در نقاط مختلف را برمیشمارم.

_در روستار گنجی محل تالش به اولین فرزندخانواده که نه قبل از او فرزندی بدنیا امده یا مرده باشد،ایلکی میگویند(دختر یا پسر فرقی نمیکنی)زمانی که باد ویران گر به شدت میوزد وخطر می آفریند ایلکی خانواده تبری برمیدارد ودر حالی که میخواند :هاپ هاپ من اولین فرزند مادرم هستم،روباه سیاه،سیاه سر وسیاه مو هستم،ای باد ای طوفان پروبالت رابریدم و شکستم تا نوزی وموجب خرابی وویرانی نشوی…باور دارند بااین کار وهفت بار بر زمین زدن تیزی تبر وباقی گذاشتنش درهفتمین ضربه (به همان صورت در خاک)باد بند میاید وخاموش میشود.

_در لاهیجان ،رودسر ،استانه اشرفیه(بیشتر نقاط گیلان)نوک داس تیزی توسط فرزند اول خانواده باضربه ای به زمین فرومیرود وبلافاصله مینشیند ومیگوید:ای باد بنشین همانگونه که من نشستم.

_ مردم کنار ساحل عقیده داشتندکه وقتی آسمان ابری و سیاه میشود یا دزدی از امامزاده یا بقعه ای شده یا نعش غریقی در دریاست وهنوز بیرون نیامده باید چیز تیزی در گل فروکنند تا کمر باد را بشکنند.

_زن سیده ای که فرزند اول خانواده خود است روسری اش را میگشاید وبه ستون ایوان خانه به نیت بندآمدن بادشدید گره میزند ومیگوید باد را بستم.

_بر جارو تف میکنند وبانخی برسردر خانه میآویزند تا باد بند آید ومیگویند :ازتو متنفریم دیگر نوز.
_به نام هفت کچل شناخته شده در روستا،هفت گره بر نخی میزنند وباد را به جان آن کچلان قسم میدهندکه نوزد و نخ را پس از بند آمدن باد به آب جاری میسپارند.

_هسته خرمایی را که از شبهای ۲۰ ۲۱ ۲۳ رمضان نگه داشتند در آتش می اندازند.

_مقداری فلفل سیاه کوبیده(بکووسته گلمالت یا دارگم)به کودک میدهند تا در چاه بریزد.

_قیچی پشم چینی را باز میکنند وبه کسی (مرد یا زن)میدهند تا به نیت بند آمدن وبریدن نفس باد آن را ببندد ودر گوشه ای بگذارد،اگر چنان شود وباد از نفس بیافتد باور دارند آن شخص حلال زاده است .

.

منبع: فرهنگ گیلان
گردآورنده: خانم افسانه امانی

سایت کرکان یندرانزلی