آداب بچه زائیدن :
به اعتقاد گیلانیان قدیم پس از ۹ماه و ۹ روز و ۹ ساعت و ۹دقیقه زن باردار احساس درد می کند و می زاید.
درد اول را “کاله درد” می گویند.
اطرافیان به زن باردار دلداری میدهند و روحیه اش را تقویت می کنند که این “کاله درد است و قابل اهمیت نیست.
خئن چار درد بکشی تا بچینی= باید چهار درد بکشی تا بزایی!
گالش ها می گویند: گو و گرده ایشالله چینی! گاو برگردد(از صحراوکوه) انشاء الله میچینی!
چار درد یا درد چهارم زمانی است که سر نوزاد بیرون بیاید.
کیله نشین:
کیله=میان رانها بین زانو و کشاله.نیشن=نشستن.
به هنگام درد چهارم قابله محلی=موما که از درد اول حاضر است دستور می دهد تا زائو را بغل کند و روی تشت ببزند آنگاه یکی از زنان باتجربه روی چهارپایه کوتاه=کتلkatalمی نشیند و زائو را طوری بغل میکند که ران های خارجی زائو روی رانهای داخلی خودش قرار گیرد.(شبیه مادری که بچه اش را برای شاشیدن با دو دست میگیرد)به دستور قابله زائو زور می زند و برای تحمل درد کمی برنج خام در دهانش می ریزند که گاز بزند!وبطری یا کوزه دهان باریک به دستش می دهند تا درآن”فوت”کند و به خود فشار آورد!

منبع: آیینها و باورداشتهای گیل و دیلم -محمود پاینده