ناصر مسعودی در سال ۱۳۰۴ در محله صیقلان رشت متولد شد. هنوز سه سال بیشتر نداشت که پدرش را از دست داد. تامین مخارج خانه پس از مرگ  پدر به خواهر بزرگ او که خیاطی می کرد، واگذار شد و به همین دلیل آن ها مجبور شدند که به منزل جدیدی در در گذر “سوخته تکیه” کوچه مستوفی نقل مکان کنند. در خانواده مسعودی، همه از صدای خوشی بهره مند بودند، اما مشکلات گذران زندگی ، مجالی برای شکوفایی به آن ها نمی داد. در سال ۱۳۲۸ به تهران آمد و با معرفی یکی از دوستانش با آقای بحرینی  معلم ویلون بود، آشنا شد.  صدای مسعودی مورد توجه او قرار می گیرد  و بحرینی او را بها عللی اکبر شهنازی آشنا میکند.  ناصر مسعودی از این طریق به کلاس موسیقی علی اکبر خان شهنازی راه یافت و طی شش سال اقامت در تهران از هر فرصتی برای یادگیری استفاده کرد و با بسیاری از هنرمندان آشنا شد. او روزهای پنجشنبه در برنامه ای  در رادیو ارتش شرکت می کرد. این برنامه  با یک فرستنده‌ی مخابراتی  به صورت زنده و بی هیچ ضبطی اجرا و پخش می‌شد. در سال ۱۳۳۴ به رشت بازگشت و مدت ۵ سال با هنرمندان گیلانی همکاری نزدیک داشت و با افتتاح رادیو رشت، از نخستین خوانندگانی بود که به کار دعوت شد. او در این دوران از محضر هنرمندان زادگاهش، از جمله اسماعیل خان امیر عطایی که تار می نواخت ، صدای خوبی داشت و با ردیف های موسیقی آشنا بود، بسیار بهره برد. او با تئاتر گیلان نیز همکاری می کرد و در چند نمایشنامه مانند “یوسف و زلیخا” ، “فاجعه رمضان” ، “خورشید خانم” و … بازی کرد ولی به علت ضعیف بودن تارهای صوتیش، بسیار دچار گرفتگی صدا می شد . به توصیه پژشکان، که به او گفته بودند که اگر به کار تئاتر ادامه دهد دیگر قادر به خواندن نخواهد بود،   متاسفانه تئاتر را رها کرد و تمام وقت خود را صرف موسیقی کرد.

همکاری با رادیو گیلان بسیار پرثمر بود و آثاری چون “چی ناز کونی”، “رودخانه لب”، “گول ریحان” … حاصل این دوره است. این ترانه ها بعدها به شکلی زیباتر در رادیو تلویزیون ملی ایران به اجرا درآمد

در سال ۱۳۳۹ با ه سال تاخیر به خدمت سربازی رفت وبه تهران اعزام شد . در تهران با استاد احمد عبادی و ملوک ضرابیآشنا شد . عبادی پس از شنیدن صدای مسعودی، او را مورد تشویق قرار داد و پس از مدتی تعلیم، او را به برنامه گلها معرفی کرد. اولین ترانه محلی “بنفشه” و “دلواپسی” را با سنتور رضا ورزنده  ناصر مسعودی مدت ۱۰ سال با برنامه گلها همکاری داشت . بیش از ۱۴ برنامه برگ سبز و تعداد زیادی گلهای صحرایی و شاخه گل ثمره این دوران است.  او با هنرمندان چون رضا ورزنده، حسن کسائی، اصغر بهاری، جلیل شهناز ، مهدی خالدی ، فرهنگ شریف ، امیر ناصر افتتاح ، حبیب الله بدیعی  و …همکاری مستمر داشت. این فعالیت ها تا سال ۱۳۵۷ ادامه یافت.  ثمره ۱۸ سال کار هنری او  بیش از ۶۰ ترانه گیلکی و ۱۰۰ ترانه فارسی است

مسعودی علاوه بر خوانندگی، آهنگ نیز می سازد. او آهنگ بیش از ۵۰ ترانه خود را ساخته است، از آن جمله ترانه شالمان لاکوی است که از محبوب ترین ترانه های اوست.  بنفشه گل از کارهایی بود که در دوران جوانی، پیش از ازدواج، خواند. با این هدف و نیت که اگر صاحب دختری شود، اسمش را بنفشه بگذارد. خواندن بنفشه گل در سال ۱۳۳۷ بود، و تولد دخترش بنفشه در  سال ۱۳۴۳.
ناصر مسعودی در سال ۱۳۴۳ بنا به پیشنهاد روح الله خالقی به همراه مهدی خالقی، فرهنگ شریف و جهنگیر ملک، در چهارچوب مبادلات فرهنگی و هنری  سفری به شوروی  داشت. در سال ۱۳۵۲ نیز جهت شناساندن موسیقی اصیل ایرانی سفری به آمریکا رفت. او همچنین سفرهایی به پاکستان و آلمان داشت که در این سفرها برنامه هایی در موسیقی محلی و موسیقی اصیل ایرانی اجرا کرد.
در سال ۱۳۶۷ او به اجرای ترانه جنگل در سریال میرزاکوچک خان پرداخت.

منابع:نصیری فر، حبیب الله. مردان موسیقی سنتی و نوین ایران . تهران: انتشارات راد، ۱۳۷۲