جنگل های انبوه و متراکم استان گیلان در کنار مزارع برنج از مهم ترین منابع تامین مصالح ساختمانی منطقه می باشند. گیاه نی یا گالی (نوعی الیاف گیاهی که برای پوشش سقف خانه های روستایی به کار می رود.) و ساقه های برنج عناصر اصلی تشکیل دهنده پوشش سقف ها هستند.

سقف خانه های گالی پوش که به علت شدت و تداوم بارندگی همیشه به صورت دو یا چهار شیبه ساخته می شدند. در پاره ای از نقاط استفاده از تخته های پهن نیز برای پوشش سقف و جلوگیری از نفوذ باران مرسوم بوده  است. سقف شیب دار بر روی سازه ای چوبی داشت. فاصله کم ستون ها از یکدیگر و استفاده از سازه چوبی به صورت تیر و ستون تناسبات ویژه ای به معماری می بخشید که در نما و پلان به خوبی خود را آشکار می کرد. اشکال ساده سقف شیبدار از به وجود آمدن کنج های برف گیر جلوگیری کرده و مانع نفوذ آب حاصل از ذوب برف به داخل بنا می شد. بعلاوه برای جلوگیری از نفوذ باران به داخل ساختمان توسط باد معمولا سقف شیب دار تا نزدیکی کف زمین در یک یا دو جناح ساختمان که رو به باد قرار داشت، ادامه می یافت و معمولا پنجره ای از این دو جناح باز نمی شد. فضای خالی بین بدنه اصلی بنا و امتداد سقف که “فاکون” گفته می شد؛ محل مناسبی برای انبار نمودن و یا پخت غذا بود.